Hetze – helaas is er een vriendschap verbroken :(

Een vriendschap verbreken om onenigheid over vaccinatie, dat zou mij niet overkomen. Althans, dat dacht ik. Inmiddels lopen de gemoederen tussen gevaccineerden en ongevaccineerden ongeveer net zo hoog op als de besmettingscijfers.

Je hoeft maar op Nu.nl de reacties te bekijken en je ziet dat er twee kampen ontstaan. Op televisie zie je vooral veel promotie om te vaccineren. En de weinige ongevaccineerden die op tv aan de tafel bij een talkshow aanschuiven, lijken in geen enkel opzicht op mijn slimme, lieve vriendinnetje die zich om persoonlijke redenen niet heeft laten vaccineren. Je kunt namelijk niet zien of iemand een wappie is, maar dit wel stigmatiseren door bepaalde mensen aan het woord te laten. Ook H. de Jonge staat nooit naast een persoon die nauwelijks klachten of naast een gevaccineerde op de IC, maar wel naast een spijtoptant op de IC (had ik nu toch maar een vaccinatie genomen). En zo kun je wel doorgaan.

Zelfreflectie

Zelfreflectie lijkt voor veel mensen opeens moeilijk. Nu de besmettingscijfers oplopen, willen veel mensen weten hoe dat kan. Over één ding zijn we het gelukkig wel allemaal eens, niemand, maar dan ook niemand wil namelijk corona. Maar waarom wijst iedereen naar elkaar?  Iedereen die eerlijk naar zichzelf kijkt, heeft de afgelopen anderhalf jaar vast weleens iets gedaan, waarvan je achteraf beseft dat het corona-technisch gezien wellicht niet zo handig was. Maar helaas merk je dat pas achteraf. Spijt komt altijd achteraf. Ben je niet gevaccineerd en beland je toch op de IC, tsja, dan heb je spijt. Heb je je laten vaccineren en blijkt het niet zo effectief als je gehoopt had of hou je in het extreemste geval daar bijwerkingen aan over, dan heb je wellicht ook spijt. We weten het allemaal niet!

Maar terug naar de vriendschap….

Maandagochtend, mijn 14-jarige zoontje wordt ziek wakker. In eerste instantie denk ik aan migraine. Hij geeft namelijk over en heeft hoofdpijn. Later die dag krijgt hij koorts en wordt hij verkouden. De volgende dag niet zoveel meer aan de hand, dus hij wil zijn geplande voetbalwedstrijd gewoon gaan spelen. Misschien wel zo handig een zelftest te doen. Tot mijn grote schrik test hij positief.

Tikkeltje vreemd

Mijn zoontje heeft al jaren allergieën, krijgt twaalf injecties per jaar om zijn immuunsysteem hiermee te versterken. Een anti-vaxer ben ik dus niet. Wel had ik in overleg met hem besloten om voorlopig het coronavaccin niet te halen.

Na de uitslag draaien mijn hersenen overuren. Mijn man is gevaccineerd en vertrekt gewoon naar zijn werk. Bij navraag mag dat, wat ik persoonlijk een tikkeltje vreemd vind, maar voor hem wel zo fijn. Ik ga mensen op de hoogte brengen. Wat vervelend, wie hebben we allemaal gezien? Schuldig voel ik me zelfs. Ik informeer de vrienden waarbij we hebben gegeten. Een appje krijg ik terug: ‘het interesseert me niet hoe het met je zoontje is’, met een lijst erachteraan wie wij nu met onze ongevaccineerde zoon allemaal in gevaar hebben gebracht en de vraag hoe het voelt om mensen bewust in gevaar te brengen.

Ik denk dat menigeen mijn antwoord wel weet zonder dat we vrienden zijn. Maar van vrienden verwacht ik toch niet dat ze die vraag hoeven stellen. Als je samen besluit te gaan eten en op de hoogte bent wie wel of niet gevaccineerd is, neem je ook samen de verantwoordelijkheid voor de eventuele gevolgen. Maar voor de duidelijkheid: ik voel me vreselijk, maar des te meer, omdat het blijkbaar zover is gekomen dat we elkaar als schuldige gaan aanwijzen. Angst is een slechte raadgever! #Doeslief is het krachtigste medicijn.