ffweg.nl

Bij gebrek aan een winkeldeur om een bordje op te kunnen hangen met: gesloten i.v.m. vakantie; radiostilte. Geen ontvangst, lekker onbereikbaar, even terug naar de basis.

Dat is tevens exact waaraan veel mensen behoefte blijken te hebben in die weken vrijaf onder de noemer (zomer)vakantie. Met of zonder kinderen, iedereen lijkt deze drie tot vier weken op geheel eigen wijze, maar toch met veel overeenkomsten in te richten. Aldus mijn ‘follow-up’-studie, welke uiteraard extreem evidenced based gegrond is.

Deze zomervakantie bracht ik kamperend door in Zwitserland. Een afwisseling van zon en bergen, berghutten en campinghemels. Niet opgegroeid met ‘De Waard’-tenten, fanatieke kampeerouders en camping of scouting skills, blijf ik hierbij altijd een beetje een klungel of buitenbeen. Is de kampeerder een specifiek archetype?, is de daaruit volgende onderzoeksvraag. Geen beter oord om dit te bestuderen dan tussen de wijnvelden in het mediterrane Ticino.

Gluren door de oogharen

Met een achtergrond als fysiotherapeute, ben ik fanatiek geschoold in het observeren van menselijke beweegpatronen. Deze interesse heeft zich in de loop der jaren uitgebreid van het looppatroon naar het gehele postuur en alles wat daar op- of aan zit. Op een ligbed onder de parasol aan de rand van het zwembad, gluur ik door mijn oogharen naar het rondscharrelend ‘wild’ over het kampeerterrein. Er wordt rustig voortbewogen, gesoezeld in de namiddagzon, bij elkaar gezeten en gekletst. Alles gaat langzaam; tempo schildpad aan, tempo haas uit.

Daarbij een detail wat opvalt: in deze habitat toont ieder op z’n gemak zijn naaktheid, zoals een hond op z’n rug ligt te slapen als teken van ultieme comfort en ontspanning. Vleselijkheid is hier de realiteit. Brede lijven, uitvergroot met plakplaatjes. De kip of het ei-verhaal. Ontstond eerst het grote lijf, zodat er meer oppervlak is om het te beschilderen, of… Op deze wijze leeft de moderne vorm van verhalen vertellen onverminderd voort, zoals dit bij onze voorouders de enige manier was een geschiedenis levend te houden.

Kamperen en voedsel verzamelen

Na het nog wat langer observeren van mijn soortgenoten in hun tijdelijke habitat, zie ik enkel meer en meer evolutionaire patronen terug. De kamperende mens heeft klaarblijkelijk de drang zijn complexe en hectische dagelijkse leven terug te brengen tot de basis van voedsel verzamelen en slapen op de grond onder zelfgebouwde beschutting. De hele dag buiten zijn en tegelijk bovenop zijn medesoortgenoten. De groep beschermt immers tegen indringers. Ik zie decennia aan evolutie terug en tegelijkertijd geen sprong vooruitgang in de vorm van decathlon-tentjes en gepimpte Volkswagenbusjes. Ofwel: ‘Als de na te streven huizenjacht en materiële overcompensatie in de vakantie wordt losgelaten, wil iedereen ineens toch terug naar zijn natuur, eten met een houten vork, koken met maar één pan en hurken in het gras.’