De tas en het geweten

Op een stralende zondagmiddag zag ik ‘m voorbij komen op Instagram: de meest perfecte Louis Vuitton-tas welke al jaren op mijn wishlist stond.

Perfect leer, te koop aangeboden door een betrouwbaar iemand en ook nog eens betaalbaar (in hoeverre dat kan zijn voor een LV-tas).

Mijn hartslag ging sneller kloppen en ik zag mijzelf al langs de speeltuinen paraderen: ‘een moeder maar toch nooit haar hipheid verloren, ze weet wat er speelt in de wereld’.

Zelfs Jeff vond het een goed idee. Hij wist dat ik al jaren erop zat te azen en Jeff dacht gelijk in mogelijkheden: een nieuwe vistent was ook zo sneller binnen handbereik, wist hij.

Geweten over Louis Vuitton-tas steekt de kop op

Niks stond mij eigenlijk meer in de weg zou je denken, totdat… mijn geweten en verantwoordelijkheid de kop op staken. Want hoe kon ik het aan mijzelf verantwoorden om met Sinterklaas en Kerst in aantocht zo’n duur cadeauvoor mijzelf aan te schaffen? Helemaal nadat we flink wat financiële uitdagingen en tegenslagen hadden gehad afgelopen tijd.

Ik bleef maar in mijn hoofd herhalen dat ik het verdiend had, dat het zo’n zwaar jaar was geweest. Dat ik dit al jaren wilde en dat het nu toch geen toeval kon zijn dat dit zo binnen handbereik was? Maar toch bleef het knagende verantwoordelijkheidsgevoel aan mij trekken, waardoor ik mijzelf niet over die streep trok.

Ik heb te veel verantwoordelijkheden in combinatie met een gematigd budget om zulke uitspattingen te maken was mijn eindoordeel.

Dus paradeer ik niet met een Louis over mijn schouder langs de speeltuinen, maar ook niet met een schuldgevoel. Lekker volwassen, dat dan weer wel.

PS. Die Louis komt er met de tijd, die vistent is er tenslotte ook gekomen.