Stil racisme

Ik word steeds ongelukkiger als ik denk aan de maatschappij waarin we leven. Ik word steeds realistischer, dat hoort waarschijnlijk bij opgroeien. Het is wel heftig. Ik wil dat ik weer terug kon gaan naar de tijd dat ik kleiner was. Daar denk ik dagelijks aan.

Ja, ik ben nog maar 17, maar echt, ik word erg depressief van de wereld waarin we leven. Het is een en al ellende. Laat ik voor deze column één specifiek thema uitkiezen. Racisme.

Ik zei al eerder dat ik wilde dat ik weer wat kleiner was. Toch heb ik toen ik klein was best wel te maken gehad met racisme. Toen was ik me er overigens niet erg bewust van. Dat was zoveel beter. Ja, er waren klasgenoten die nare opmerkingen maakten tijdens de jaarlijkse Sinterklaasviering. Ja, mensen waren bang voor mijn vader en ja, ik werd dagelijks uitgescholden. Toch vond ik dat helemaal niet zo heel erg. Ik schaamde mij namelijk totaal niet voor mijn identiteit.

Iets tegen me hebben zonder me te kennen

Nu ben ik me er bewust van dat mensen iets tegen mij hebben ondanks ze mij nauwelijks kennen. En dat raakt mij enorm. Ik ben me er altijd en overal bewust van.

In winkels doe ik zo onverdacht als mogelijk is. Ik ben namelijk erg bang dat mensen denken dat ik ga stelen. Vrienden met een niet zo autochtoon uiterlijk worden namelijk al te vaak in winkels door medewerkers gevolgd.

Ik probeer altijd zo goed mogelijk Nederlands te spreken en dat zorgt ervoor dat ik soms stotter of niet zo goed uit mijn woorden kom.

Ik laat zien dat ik dezelfde cultuur deel als iedereen om mij heen. Want écht waar. Ik heb thuis nooit een andere taal dan Nederlands gesproken en mijn vader heeft echt niets van zijn cultuur aan mij overgedragen in de opvoeding. Ik ben net zoals elke andere 17-jarige jongere.

Gevoel me moeten te bewijzen

Ik probeer intelligent en beleefd over te komen, want mijn indruk is gelijk de indruk van vele anderen. Ik representeer de ‘typische allochtoon’. Ik ben namelijk misschien wel de enige zwarte persoon of allochtone persoon die iemand in zijn leven gaat ontmoeten. Dat kán en mág ik gewoon niet verpesten.

Ik heb altijd het gevoel dat ik mij moet bewijzen. Extra prestatiedruk (ik ben al perfectionistisch genoeg…). Dit is het stille racisme dat er is. Ik denk dat heel veel mensen hier dagelijks mee bezig zijn. Er wordt helaas amper over gesproken. Een gemiste kans.