De paraplu

Berlijn. Boven in het trappenhuis trok ik de voordeur achter me dicht, liep over acht trappen van de vierde verdieping naar de begane grond, trok de deur naar de binnenplaats open en liep over de binnenplaats naar de laatste grote deur die toegang bood tot de wijde wereld. Een dagelijks ritueel.

Op weg naar het metrostation (U-Bahn) Gneisenaustraße voelde ik de eerste regendruppels en dacht aan de paraplu die alleen in de woning was achtergebleven. Ik had hem speciaal op tafel gelegd, zodat ik ‘m niet zou vergeten. De volgende keer laat ik hem gewoon op zijn vaste plek aan de kapstok hangen.

Ik liep terug naar de grote deur om de wijde wereld even te verlaten en mijn paraplu op te halen. Was ik doorgelopen, dan was ik gegarandeerd op tijd voor de U-Bahn van 09.18 uur. Ik was ingestapt en om 09.20 uur op station Mehringdamm uitgestapt. Vervolgens was ik op hetzelfde perron overgestapt op de U-6 die om 09.22 uur richting station Friedrichstraße vertrok. Daar was ik dan om 09.29 uur uitgestapt en had ik me vast en zeker geërgerd aan die plakkerige enveloppe die aan mijn schoenzool kleefde. Altijd had ik wel iets onder mijn schoenen op dat vaak vuile station. Met die plakkerige envelop was ik verder gelopen richting de S-Bahn die me om 09.36 uur naar Berlin Hauptbahnhof had gebracht. In het grote Centraal Station van Berlijn was ik met de roltrappen naar Hauptbahnhof Tief afgedaald, op weg naar de ICE naar München. Ik zou me als altijd veel te vroeg op perron 2 bevinden en op een bord bekijken bij welk deel van het perron het treinstel met de door mij gereserveerde stoel zou stoppen. Vervolgens zou ik op een bankje plaatsnemen en wachten op de trein. En ik zou eindelijk de enveloppe nader bekijken en zien dat er geld in zat, heel veel geld. 10.000 euro! Een enveloppe met alleen bankbiljetten en geen enkele aanwijzing voor wie of van wie het geld was. Het was ongeveer 10.000 euro, ik wilde niet openlijk op het perron zoveel geld tellen. Dus stopte ik de enveloppe met ongeveer 10.000 euro in mijn rode reclametasje van de Berlijnse bank Berliner Sparkasse.

Voor als ik iets vergeet

Ik ga altijd erg vroeg van huis, zodat ik eventueel nog kan terugkeren als ik iets ben vergeten. In dit geval was dat dus mijn paraplu. Het kostte me slechts vier minuten extra en dus stapte ik dit keer iets later, om 09.22 om precies te zijn, in de U-Bahn en was om 09.24 uur op station Mehringdamm. Vervolgens stapte ik op hetzelfde perron over op de U-6 die om 09.27 uur richting station Friedrichstraße vertrok. Daar stapte ik om 09.34 uur uit en ergerde me aan de vuile reclamefolder van de Deutsche Bahn die aan mijn voetzool kleefde. Altijd had ik wel iets onder mijn schoenen op dit vaak vuile station. Met die plakkerige folder liep ik verder richting de S-Bahn die me om 09:39 uur naar Berlin Hauptbahnhof bracht. In het grote Centraal Station van Berlijn daalde ik met de roltrappen naar Hauptbahnhof Tief, op weg naar de ICE naar München. Ik bevond me als altijd veel te vroeg op perron 2 en bekeek op een bord bij welk deel van het perron het treinstel met de door mij gereserveerde stoel zou stoppen. Vervolgens nam ik plaats op een bankje en wachtte op de trein. En ik kon me eindelijk van de Deutsche Bahn folder ontdoen en smeet hem in een prullenbak. Daarna nam ik de krant uit mijn rode reclametasje van de Berlijnse bank Berliner Sparkasse.

Ik ga altijd erg vroeg van huis, zodat ik eventueel nog kan terugkeren als ik iets ben vergeten. In dit geval was dat dus mijn paraplu.