12,4 procent rente
De kinderen, eentje eind 20 de ander net 30. Jongen respectievelijk meisje. De laatste is net getrouwd. Die heeft haar studie schuld vrijwel afbetaald.
Ze, zij en haar man, hebben een bod gedaan op een kleine woning in Amsterdam, geaccepteerd. Toen bleek dat de aanbouw in de tuin geen vergunning te hebben, maar wel als woonruimte verkocht was. Maanden van gedoe, geen huis. Wij noemden dat vroeger oplichting, nu is het de dynamiek van de woonmarkt in een oververhitte opwaartse spiraal. Geld is goedkoop zegt men. Ons eerste flatje in Den Haag had een hypotheekrente van 12,4 procent. Geld was duur en we waren dolblij met de nauwelijks 80 vierkante meter licht verzakte woning en een fijn groot balkon op het zuiden. Strand om de hoek zoals ook het gemeentemuseum. De gaskachels snorden in de winter als de wind naar binnen woei door de spleten van de kozijnen.
Eigen woning… vergeten maar
Onze jongen woont in London met zijn vriendin op ruim 45 vierkante meter met een klein balkon op het zuiden. 260 pond per week huur exclusief ‘service’ kosten. Eén salaris blijft over om van te leven, het andere is er voor woon- en vaste lasten. De studieschuld is in het geheel niet afbetaald. Eigen woning,.. vergeten maar.
Als ouders maak je je zorgen. Dat ‘maken’ dat is het venijn. Je weet, we doen het zelf, maar toch. Konden we maar een huis maken in plaats van die zorgen. Voor ieder kind een leuk huis, gewoon normaal, om in te beginnen. Zoals ze dat in Oost-Vlaanderen doen, zegt een inheemse Aalterse klant van mij. Daar kopen de ouders een stukske grond voor ne eigen huisje. Maar daar is in Nederland geen beginnen aan. De woningmarkt is in handen van een razende economie en die maalt niet om de gemaakte ouder zorgen. Trek dan maar bij ons in, net als vroeger toen ze klein waren. Dan wachten we wel af…