Drain of brains

Het is een urgent topic, de eigen woning, althans in ons volle huis. Een van de kinderen is met vriendin regelmatig langer te gast. Vanuit de UK nu het weer kan, strijken ze neer. Laptops, Zoom-meetings (of is het Teams?). Veel rotzooi en koffers allemaal, de wasmachine draait op ouderwetse toerentallen, de stofzuiger loeit soms twee keer per dag.

De hond van dochterlief is dan weer wel en dan weer niet te gast en heeft de gewoonte het centrale zitmeubel te barricaderen. Als een luchtverkeersleider houdt hij de boel in de gaten. Ze, dochter, woont met man en af en toe dus hun hond in een Amsterdamse huurwoning van een huisbaas die glimt van het geld. Een kind daar groot brengen? Overvolle scholen, overvolle kinderopvang, docenten vertrekken naar een plaats als Sint Michielsgestel waar drie scholen het predikaat ‘beste school’ kregen. Docenten kunnen daar namelijk wel een huis kopen (nu nog?), in Amsterdam (en hele wijde omgeving) niet meer.

Zullen we vertrekken? Naar het buitenland, zeggen ze. Zonde van al die studie-uren, van al die potentie voor ons landje, of niet? Vleugels uitslaan. Het gaat rond in hun vriendenkring. De drivers zijn werk én wonen, en een eigen woning. Salarissen zijn hoger, prijzen soms ook maar als je bereid bent wat water in de wijn te doen, dan lukt het wel. Vlaanderen klinkt het vaak. In de 17e eeuw was dat omgekeerd, toen kwamen ze naar Amsterdam omdat die Schelde dicht zat. Die is open nu en het zuiden lonkt. Oh Nederland pas op uw ‘saeck’ en uw jonge intelligentsia. Als ze er vandoor gaan en kinderen krijgen, komen ze niet meer terug. Dan is die waardestijging van het onroerende goed voor de starters een dubbele ramp. Wij vergrijzen en het jonge talent vertrekt. Een dorre ouwe lullenboel met extreem dure huizen, zie je het voor je? Rollatorland.