Goed, genoeg gezegd

Het had een Amanar moeten zijn. Een Yurchenko met twee en een halve schroef. De sprong die ze in Rio ook deed en haar goud bracht. Een van de vier gouden plakken die ze daar haalde (de andere drie waren vloer, meerkamp en het landengoud).

Maar meer dan een Yurchenko anderhalve schroef zat er die dag niet in. Goed, klein foutje. Kan gebeuren, toch? Ze wist toch dat ze ondanks al haar wereldtitels toch ook maar gewoon een mens is? Moest ze daarom de arena verlaten? Zelf moest ik denken aan de parabel van de ijsberg. De topprestaties en het eremetaal is wat je ziet. Wat boven het oppervlak uitsteekt. Wat je niet ziet, is het fundament. Trainingen. Voorbereidingen. En vooral veel verliezen.

Zaak rechtbank over misbruik

Sinds die winnende Amanar van 2016 is er in de turnsport veel gebeurd. MeToo. Misbruikschandalen. Een verhardende en verkillende maatschappij waarin het alleen maar nog draait om gelijk hebben. En daar bovenop de Covid-pandemie, waardoor de atleten niet optimaal konden voorbereiden en zich tweemaal voor de Olympische Spelen in Tokio op moesten laden.

Bij Simone Biles kwam daar nog de zaak Larry Nassar bij. Zijzelf en meer dan 150 collegae die voor de rechtbank bekenden door hem seksueel te zijn misbruikt. Documentaires, vooral Athlete A. Zien hoe de carrière van je collega wordt verwoest omdat ze opstond. De druk van boegbeeld namens de atleten van haar sport. Het failliet van het systeem Karolyi. Nog geen 24 uur nadat Simone Biles uitspraak deed over de mensonterende praktijken aldaar, sloot het complex. Het Amerikaanse turnen werd gedwongen tot een algehele reset.

Voor Simone Biles was het goed, genoeg

Goed, genoeg gezegd. Op 27 juli 2021 was het voor Simone Biles goed. Haar lichaam en geest zeiden ‘genoeg’.

Nee. Het is maar één lettergreep. Drie letters. Het is dat ene woord dat maar al te vaak verkeerd wordt begrepen. Want als mensen ‘nee’ zeggen, bedoelen ze eigenlijk ‘ja’, toch? Dat is wat ik vaak hoor. Zelf moet ik denken aan de titel van een werk in de ouderlijke boekenkast: Als ik nee zeg, voel ik me schuldig.

Simone Biles zei op 27 juli 2021 ‘nee’. Zonder schuldgevoel. Op het grootst denkbare publieke podium. Op die dag was Simone Biles opgestaan. Niet de turnster Simone Biles, niet het boegbeeld Simone Biles en al helemaal niet de GOAT. Maar de mens Simone Biles. Een mens met een lichaam en een geest. Een mens met waarnemingen, gedachten, gevoelens en gedragingen. Een mens die er ook mag zijn als het even vreselijk tegen zit. Ook als het allemaal even teveel is geworden.

Goed. Genoeg gezegd.