Kopschoppen: gewoon omdat het kan

Hoe moet je de gemoedstoestand omschrijven van iemand die een ander meedogenloos meerdere keren tegen het hoofd schopt, ook al is het slachtoffer inmiddels bewusteloos en weerloos?

Het is een vraag die telkens door mijn hoofd speelt als er nieuwe ontwikkelingen zijn rond het afschuwelijke drama dat zich op Mallorca heeft afgespeeld en het leven heeft gekost van de pas 27-jarige Carlo Heuvelman. Het slachtoffer werd samen met een paar andere ongelukkigen zonder enige aanleiding door zijn beulen zodanig toegetakeld dat hij een paar dagen later aan zijn verwondingen zou overlijden. Terecht was er veel media-aandacht voor dit voorval, niet alleen door de fatale afloop, maar ook door de identiteit van de dadergroep.

Kopschopkakker

Het waren namelijk geen dronken hooligans uit achterstandswijken, maar een groep ‘keurige’ Gooise jongemannen die na het corona-jaar onder de Spaanse zon eens lekker de bloemetjes aan het buiten zetten waren. De term ‘kopschopkakker’ was geboren. De volgende dag waren ze als laffe hyena’s halsoverkop naar Nederland gevlucht om aan hun verantwoordelijkheid én de Spaanse politie te ontkomen. Eentje was achtergebleven om de sleutels van het gehuurde appartement in te leveren, dat dan wel. Voor het slachtoffer was er heel wat minder piëteit.

De media vermoedden van meet af aan bemoeienis achter de schermen van de rijke en invloedrijke ouders van in elk geval een aantal van hen. En inderdaad werd die schijn gewekt, toen in plaats van snelle actie de verdachten op vrije voeten bleven en zo de kans kregen hun verklaringen op elkaar af te stemmen. En het zou dagen duren voor de documenten van de Spaanse autoriteiten waren vertaald. De vervolging en berechting van de verdachten is aan de Nederlandse justitie overgelaten, wat op zich al 1-0 voor de verdachten betekent. De Spaanse straffen voor een dergelijk delict liggen behoorlijk wat hoger dan hier en bovendien zijn de detentie-omstandigheden in ons land heel wat humaner. Zoveel dagen na die fatale nacht zijn er tot nog toe pas twee verdachten gearresteerd.

Normloos en leeg

Om op mijn hierboven gestelde vraag terug te komen: totaal van het pad af, volkomen van God los, diep verachtelijk. Zijn er eigenlijk termen om plegers van zulk extreem zinloos geweld te omschrijven? Wat ben je voor iemand als je zoiets doet? Hoe normloos en leeg moet je zijn?

De vergelijking dringt zich op met soldaten die in overwonnen gebieden als beesten te keer gaan tegen de plaatselijke bevolking. Moord, doodslag, verkrachting, plundering. De Tweede Wereldoorlog, de oorlogen in Vietnam en op de Balkan zijn zomaar wat voorbeelden waarin dit soort ontsporingen hebben plaatsgevonden. Maar ook vandaag de dag gebeurt het.

De macht van de overwinnaar, de macht van de groep en dan doe je dingen, zonder reden, zonder excuus of rechtvaardiging, maar gewoon omdat het kan.

Mijn gedachten gaan uit naar Carlo’s familie en vrienden.