Elke dag in coronatijd voelt als een verloren dag

Ik word boos wakker op dinsdag 3 augustus en geen idee waarom. Ik kleed me om, loop naar beneden en zie de krant op de keukentafel liggen. Bij het zien van de voorpagina van de krant die ik elke dag lees, draai ik me om.

Naast al het mooie olympische nieuws waar ik dagelijks met veel plezier naar kijk, staat er ook dat ene woord. Dat woordje dat tegenwoordig iedereen bij elk gesprek probeert te vermijden, maar dat onmogelijk is te negeren als onderwerp van gesprek. Corona.

Ik heb niet eens gezien of het ‘positief’ of ‘negatief’ nieuws was. Ik draaide me gewoon om en begon met het pakken van mijn ontbijt. Mijn boze gevoel veranderde in irritatie. Irritatie die het afgelopen anderhalf jaar is opgebouwd. Irritatie waarmee ik niet wist wat ik er mee aan moest en dat weet ik nog steeds niet.

Impulsiviteit door corona verdwenen

Afgelopen anderhalf jaar zijn voor mij persoonlijk heel snel gegaan. Te snel. De tijd mag dan wel snel gaan, maar elke dag in coronatijd voelt voor mij als een verloren dag. Weer een dag dat ik niet in de collegebanken mag zitten. Weer een dag waarbij ik niet om 2 uur ‘s nachts een random persoon in de kroeg aanspreek en nieuwe vrienden maak. Weer een dag op mijn slaapkamer achter mijn bureau. En oké, ik weet het, we mogen al veel meer. Maar op de een of andere manier ben ik terughoudend. Mijn impulsiviteit is verdwenen, mijn spontaniteit is aan het vervagen en mijn persoonlijke groei stagneert. Ik wil vooruit en het lijkt alsof dat niet kan. Want de dagen gaan te snel en ik voel me verloren in de tijd.