Elke week lol

Mijn vaders geheugen laat hem meer en meer in de steek en het is schrijnend om hem steeds verder weg te zien zakken in zijn eigen wereldje. Het is niet te bevatten hoe snel hij alles vergeet. Dan vertel je iets belangrijks maar binnen een dag, soms al binnen een uur, is het compleet weg. Zijn wereldje is heel klein en staat in schril contrast met de wereld zoals wij die ervaren. Hectisch, druk, veel moeten, veel willen… niet voor mijn vader: die is het liefst in zijn eigen omgeving, zonder vreemden om hem heen en zonder veranderingen.

Nog altijd lees ik hem trouw mijn columns voor voordat ik ze instuur. Zijn reactie is soms verrassend scherp en daarom blijf ik dit doen. Toen ik de vorige column voorlas moest hij lachen en zei hij me dat ik eens moest schrijven over iets wat hij zich nog herinnert als de dag van gisteren. Dementie is een vreselijke ziekte maar dat hij om dit verhaal, na 1,5 jaar, nog wekelijks in een deuk ligt is toch bijzonder! Hoe fijn is het dat hij al zoveel lol heeft gehad om 1 grap?!

Enkele maanden voor het coronavirus uitbrak, had ik in Valencia een Zwitser ontmoet die onder de indruk van mij was. Zo erg zelfs dat hij meerdere keren naar Nederland vloog om me te zien. Maar hij ging veel te snel en ik kreeg het Spaans (hoe toepasselijk) benauwd. Mijn hart was al jaren gesloten en ik heb er eerlijk gezegd dankbaar gebruik van gemaakt toen de grenzen ook sloten, om dit contact te beëindigen. De laatste keer dat hij hier was wilde hij perse mijn ouders ontmoeten en haalde me over wat te gaan drinken samen. Hij wist van mijn vader’s gezondheid en toen hij met hem sprak, in het Duits en ook in het Engels, was hij verbaasd. ‘I’m surprised how well your father speaks English and German’ sprak hij zich uit. Ik weet niet hoe ik het zo snel verzon maar ik antwoordde: ‘My father speaks a lot of languages, he even speaks Chinese’. Op dat moment keek ik mijn vader aan en begon, zonder blikken of blozen, een taal te brabbelen die voor mij klonk als Chinees. En wat gebeurde? Mijn vader deed onmiddellijk mee en “antwoordde” in mijn zelfverzonnen taaltje. We “praatten” wat over en weer tot de Zwitser met open mond bijna van zijn stoel viel. Hij geloofde het echt, zo zei hij even later, toen we in lachen uitbarstten.

Deze grap had kennelijk zo’n impact dat mijn vader dit nooit meer lijkt te vergeten. Dus de Zwitser heeft toch een blijvende indruk achtergelaten, al is het dan bij mijn vader. 😉