To Be Free

Terwijl ik door Instagram scrol zie ik overal jouw foto voorbijkomen. De een is een serieus beeld in zwart-wit, de ander in kleur met een sprankel in je ogen.

Vrienden van mij delen jouw foto, ook mensen die ik niet ken delen jouw foto. Er hangt een donkere wolk boven ons. Een enkeling heeft woorden gevonden voor wat er gebeurd is, door middel van een mooie tekst of een mooi gedicht. De meerderheid heeft de juiste woorden nog niet gevonden. Als die er wel zijn.

‘Het leven gaat door’

Het geeft een onwennig gevoel om ’s ochtends in de auto te zitten en naar de radio te luisteren. Ik hoor mensen al weer lachen alsof er eigenlijk niets gebeurd is. ‘Het leven gaat door’, zullen de meeste mensen nu denken. Voor ons wel, voor hem niet.

Op televisie word je een nationale held genoemd. Menig mens is onder de indruk van de prestaties die jij hebt geleverd. De voetdruk die je hebt achtergelaten is groter dan dat je misschien zelf wel weet. Het enige wat jij wilde horen is dat je een goede vader was.

Schaduwkant

We weten dat het er is, maar we staan er eigenlijk nooit bij stil; de dood. Het zit ergens in ons onderbewustzijn verborgen als een schaduwkant die af en toe naar boven komt drijven en laat weten dat hij er nog is. ‘Ik weet dat je er bent’, denk je dan bij jezelf. Je denkt na over de jaren die je nog te leven hebt en wat er kan gebeuren. Daarna schud je het van je af. De nare nasmaak die het je in je mond geeft is niet te omschrijven. Je weet dat je er ooit niet meer zal zijn, maar je gaat door zonder er nog over na te denken. Het komt wanneer het komt.

Een man zoals Peter, die kom je niet vaak tegen. Humanitair, onverschrokken en een echte knokker. En dan voornamelijk voor anderen. Ik ken je niet, evenals de meerderheid van Nederland, maar jij hebt een voetdruk achter gelaten die niet snel te vergeten is. Die nooit meer uitgewist zal worden, hoe hard andere mensen hun best doen om deze uit te wissen.

Hoe neem je afscheid van iemand die je nog nooit hebt gekend?

Beste Peter, be free.