Peter

Het lijkt alsof vrouwe justitie niet meer stevig op haar voeten staat. Ze is wankel en haar weegschaal wiegt heen en weer. De doek voor haar ogen nat van tranen. Tranen die de grond hebben doorweekt en zich vermengen met de tranen van alle Nederlandse burgers.

In alle kleuren en vanuit alle uithoeken is het gevoel verenigd. Peter is er niet meer, de man die voor iedereen opkwam en onrechtvaardigheid rechttrok. De man die mij als kind al leerde dat boeven achter slot en grendel moesten. Iedereen is door Peter opgevoed via de beeldbuis.

Een vertrouwd persoon die in Nederland werd gezien als een held. Een redder in nood. Hij gaf een schouder om op te huilen en huilde mee als het verdriet voelbaar was.

Meeleven met de nabestaanden

Nu hij op afgrijselijk en monsterachtige manier is neergeschoten en ten gevolge daarvan is overleden, kunnen we alleen maar meeleven met de nabestaanden dat ze zo’n goed voorbeeld moeten missen.

Mijn moeder zei ooit:„Wanneer iemand kinderen nalaat, dan sterft deze persoon niet.” Dat klopt, want zijn kinderen zullen in zijn voetsporen treden en alles waar hun vader voorstond gedenken.

Nederland zal Peter ook blijven gedenken, want hij is veel te vroeg heengegaan. Hij laat een nalatenschap achter van wat hij voor veel mensen heeft betekend. Hij is niet gezwicht en is strijdend gegaan. Als een ridder in zijn harnas.