Lullen laten

Lulln laatn zei ze tot vorige week in plat Drents accent. De afgelopen twaalf jaar, sinds het overlijden van oma, heeft ze het leven van mijn opa verrijkt. Als in een sprookje kwamen ze na meer dan zestig jaar weer in contact. Beide alleen en tachtig jaar, maar nog lang niet uitgeleefd. Snoep voor de filmmakers.

Hele uitvoerige gesprekken hebben we nooit gevoerd maar één uitspraak echoot toch de hele week al door mijn hoofd: lulln laatn. Je moet het horen in plat Drents om het echt te laten resoneren. En een nuchtere blik die een ik-trek-me-nergens-wat-van-aan-mentaliteit verraadt.

Daar kan ik wel wat meer van gebruiken, dacht ik alle keren dat ze de uitspraak op tafel wierp. En nu weer. Als ode zal ik mijn oren af en toe dichtklappen als dat uitkomt. Of de volumeknop van dat gelul wat terugdraaien. Lekker je eigen ding doen en je niet te druk maken over wat anderen daar dan van vinden of over zeggen. Lulln laatn.

Bedankt