Kabbelend of knallend

Rustig kabbelen en gaan voor een veilig uitgestippeld leven, maar ook stabiel en rustig… Of een leven met hoge pieken /diepe dalen en gaan voor de hoge heerlijke golven die je zo’n ontzettend heerlijk gevoel geven, maar je ook de tornados en tsunamies laten meemaken?

Is dit een vraag die je überhaupt kan beantwoorden? Is het een echte keuze? Ligt het niet al vast bij je geboorte wat je keuze of eigenlijk je roeping/ doel of manier van leven zal zijn of vormt het zich gaandeweg? Ik denk weleens enige jaloezie of ontzag te voelen voor de beheersbare en kabbelende mensen onder ons die tevreden zijn met het veilige, het voorspelbare en rustige leven dat geweest is, en wat nog gaat komen. Alleen andere invloeden/ mensen kunnen hier mijns inziens verandering inbrengen door ze in aanraking te laten komen met het onverwachte, spannende en onvoorspelbare. Want ja, ook kabbelende mensen zijn schapen en vinden dat avontuurlijke ook wel interessant. Al is het anders dan ze zelf natuurlijk zouden doen.

Bezig met de lange termijn

Zijn de kabbelende mensen dan beïnvloedbaarder? Of zijn de pieken- en dalen-menigte meer beïnvloedbaar, altijd bezig met het avontuur of het nou uiteindelijk positieve of negatieve gevolgen heeft? Op dat moment is de actie, de beweging in leven belangrijker dan stilstaan bij gevolgen. De kabbelende mensen zijn over het algemeen bezig met de lange termijn.. De toekomst, of dat nou werk / familie / etc is, terwijl de meer wild bewegende bevolking onder onder ons meer met het moment zelf bezig is en geen idee heeft en ook niet wil weten waar ze over een paar jaar staat. Ikzelf hoor absoluut tot deze categorie. Voor mij is het al lastig om in de ochtend na te denken of te plannen voor de avond, laat staan voor weken of jaren.

Ben ik daardoor gelukkiger? Ja, op die vaak iets te doorgeslagen momenten waarin ik mindfullnes wel heel letterlijk neem of de rustmomenten die sporadisch ook ontspannend zijn. Alles daar tussenin is heftig, maar ook erg onrustig en chaotisch. Geven we daarom de pieken op? Als doel de dalen en het af en toe verdwijnen in de goot niet mee te hoeven maken? Nee, daar denken we niet eens over na.

Voor geen goud

Daarentegen zijn de kabbelende mensen wel stabieler en weten ze vaak waar ze aan toe zijn. Die zekerheid is een houvast wat voor hen dan wellicht gelijk staat aan gelukkig zijn en dat is een perspectief waar ik ook zeker niet over zal oordelen. Ik verlang dat dan andersom ook. Misschien voel ik me vaker depressief, gespannen etc. Maar als ik echt eerlijk ben zou ik het voor geen goud willen inruilen voor een kabbelend rustig leven. Puur omdat ik nog liever dood ben dan de hoogste pieken waarop ik me dan weer extatisch en dolgelukkig ben niet te kunnen voelen. Wat zit ik / zitten wij als je je hierin herkent toch gek, maar ook weer prachtig in elkaar… En als je dat punt hebt bereikt dat je in staat bent dat te kunnen beseffen, dan ben je misschien ook steeds wat vaker zomaar gelukkig.