Treinleven

Sinds kort reis ik naar werk via Amsterdam-Zuid in plaats van naar Amsterdam Centraal. Deze keuze heeft mijn kwaliteit van leven niet alleen verrijkt door een reistijdbesparing van 10 minuten, maar ik kom nu tijdens mijn reis ook de meest kleurrijke medereizigers tegen.

Deze trein stopt ook op Schiphol en blijkbaar (ongeacht je wel of niet vliegt, gewoon moet overstappen of iets anders…) is dat een plek waar mensen gespannen, geïrriteerd of gehaast zijn.

Zo zat ik vanochtend in het achterste treinstel met mijn vouwfiets samen met een getinte jongeman die ik voor gemak even ‘Pedro’ noem. We zaten met z’n tweeën elkaars bestaan te negeren door druk bezig te zijn met onze telefoons totdat de trein stopte, de deuren opengingen en twee oudjes hijgend, bezweet en zonder mondkapje hun best deden om zo snel mogelijk binnen te zijn. Blijkbaar hadden ze haast.

Om even een beeld te schetsen: Henk en Toos, beiden ergens in de 50 met strakke merkfietskleding en allebei gewapend met een elektrische fiets die volledig bepakt en bezakt is: tassen op de voorwielen, zijtassen en achterop tassen. Oftewel: Henk en Toos gingen op fietsvakantie.

Schelden met consumptie

Henk was al binnen voordat de andere reizigers uit konden stappen en schreeuwde „ik MOET hier staan met mijn fiets! Aan de kant!” Voordat Pedro van zijn telefoon kon kijken werd hij al ingebouwd.

Wat Pedro precies zei weet ik niet meer, maar het was in de trend van ‘Chill ouwe’. Deze manier van praten stond Henk blijkbaar niet aan. Hij begon een scheldkanonnade mét consumptie richting mijn incidentele reisgenoot.

Toos probeerde in de tussentijd met haar kort pittige kapsel en zwaarbeladen mountainbike mijn fiets aan de kant te duwen, want blijkbaar hebben elektrische mountainbikes wél 1,5 meter nodig waarop ik reageerde. „Mevrouw, u mag ook wel even vragen of u erbij kan en zou u ook even een mondkapje kunnen dragen? Wel zo sociaal!”

„We zijn al gevaccineerd!”, snauwde ze, terwijl ze achteruit inparkeerde en riep naar Henk dat ze in een ander treinstel ging zitten.

Pedro was nog een beetje beduusd over wat er allemaal gebeurde in nog geen minuut tijd en wist er nog uit te brengen voordat ik de trein uitstapte: „Bro. What de fuck. Hopelijk is dit niet een bijwerking van die Pfizer ofzo ,want dan die skip ik die liever…”