Hormonen

Het is duidelijk voorjaar. Onder invloed van het zonlicht spelen hormonen op bij zowel mens als dier. Iedereen wil ineens kinderen of in ieder geval paren. Die gevoelens bij mannetjes en vrouwtjes lopen in de natuur echter zelden synchroon.

Mannetjes lijken meer last te hebben van hun hormonen. Of last, last, groot woord, maar in ieder geval is het bronstige voorjaar een zeldzaam moment waarop mannetjes hun gevoel laten zien.

Zo ook in onze vijver.

Een groene mannetjes-kikker type sportschool, zit zich al een maand enorm aan te stellen. Hij houdt de hele buurt wakker met zijn gebrul. Hij gilt alles bij elkaar, blaast zijn wangen op als kauwgombellen en dat alles om de meisjes te lokken. Eerlijk is eerlijk, hij ziet er goed uit, onze fit boy. Groot, sterk, zelfverzekerd, goede billen. Maar de eerste ronde van de Voice of Holland zou hij zeker niet overleven. Hij klinkt als een valse kraai.

Maand gebrul

Voor sommige vrouwtjes is het uiterlijk van een man echter enorm belangrijk en na een maand gebrul wonen er ondertussen vier andere kikkers in onze vijver. Of dit mannetjes of vrouwtjes zijn, geen idee, zo ver reikt mijn kennis over kikkers niet. Ik neem even een klein risico door er van uit te gaan dat het dames zijn om het verhaal simpel te houden. De dames nemen blijkbaar het gegil van onze blaaskaak voor lief, evenals zijn overspelige karakter want het gebrul gaat onverminderd door. Vier vrouwen is blijkbaar niet genoeg voor dit testosteron-bommetje.

De dames in deze commune houden zich overigens opvallend rustig. Ze doen geen enkele poging onze driftkikker te verleiden. Geen gedraai met de billen, geen gegiechel, geen getuite lipjes. Er is nul komma nul interesse in de grote groene man. Deze lijkt ondertussen bijna uit zijn glanzende velletje te barsten, zo windt hij zich op. Kwader en kwader wordt hij. De dames keren zich steeds meer van hem af. Ik begrijp het volledig. Ik zou dit haantjesgedrag ook niet tolereren.

Het lijkt erop dat deze vrouwen slechts één doel hebben: moeder worden. Ze zoeken een potentiële vader met goede genen, gespierd, een lekker ding.

Domme mannen brullen vaak het hardst.

Dames schikken zich

Dat gegeven lijkt in onze vijver nog niet doorgedrongen te zijn. Er is nog veel te evolueren in dit kleine stukje Wagenberg. De dames schikken zich in hun rol zo lijkt het. Ze worden meerdere malen verkracht, krijgen kinderen en leiden een apathisch, kleurloos leven. En dan, op een dag, rukt een reiger ze weg uit hun troosteloze bestaan.

Gefascineerd kijk ik toe. Ik zou die vrouwen wel door elkaar willen rammelen, als ik ze vast zou durven pakken: Vlucht! Zo’n vent pik je toch niet? Jij kunt méér dan alleen kinderen krijgen!

Maar ik weet, de natuur laat zich niet dwingen. Ook wij mensen-meisjes hebben er duizenden jaren over gedaan om te beseffen dat je blaaskaken lekker moet laten staan blazen.

De dag dat een meisjes-kikker met een rugzak en een opgestoken middelvinger de vijver zal verlaten maak ik waarschijnlijk niet meer mee.