Herinnering aan M.

Beste M.,

Ik heb je zo’n halve eeuw leren kennen. Van mijn ouders. Die vonden dat ik een belangrijk steun en toeverlaat verdiende. Een soort van vriend. Maar ja, zo gaat dat vaak met vriendschap. Het heeft niet het eeuwige leven. Een auto eindigt als dat nationaal bekende ‘pakketje schroot met een dun laagje chroom’. Maar jouw einde ging mijn voorstellingsvermogen ver te boven.

Ja M., je moet weten dat wij Nederlanders bij temperaturen boven de 20 graden eruit willen. Kleedje neerleggen, hapje-drankje-muziekje en onder de noemer ‘chillen’ even alle corona-ellende van de dag vergeten. Want je moet wat hè, als je in een flatje woont en geen achtertuin hebt. Dan leen je een achtertuin van de gemeente. Of wat nog leuker is: die van een andere gemeente.

Rommel niet in de prullenbak

En helaas M., ik geef toe, ik ben er zelf ook zo een. Zo iemand die parasiteerde op andermans achtertuin. Die het vertikte om zijn rommel in de prullenbak te gooien. Ik heb ergens in een bos buiten deze gemeente een geheim plekje. Daar leg ik graag mijn kleedje neer. Mijn hapje wordt gevormd door enkele van thuis meegenomen boterhammen en fruit, mijn drankje is een fles water en mijn muziekje bestaat vooral uit vogelgeluiden. Onder de noemer ‘chillen’ vergeet ik even alle geluidsoverlast van de stad.

Maar toen ik na afloop mijn appelkroost op wilde ruimen, bleek de bodem van de prullenbak te zijn weggetikt, waardoor ik getrakteerd werd op een gratis expositie van onze consumptiemaatschappij. Gedurende de hele fietsroute ben ik getuige van dergelijke tentoonstellingen. Ah, vandaar die groen-witte bordjes met die nummers. Scheelt weer een hoop gezoek naar kunstwerken.

Trots op M.

Terug in de stad stelde ik vast dat de kunstwerken 29 en 89 van dit openluchtmuseum ontbraken. Maar niet getreurd: dit gemis werd ruimschoots gecompenseerd door grasvelden vol afval en rook en daar bovenop de geur van dode dieren en eens levende planten. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, kreeg ik te horen dat jou helaas definitief het zwijgen is opgelegd.

Ik ben trots op je, M. Jij hebt het in ieder geval tot nationale beroemdheid geschopt. Of mij dat gaat lukken met mijn literaire strapatsen, valt nog te bezien. Het stemt me dan ook verdrietig jou te moeten vertellen dat op jouw begrafenis zo’n enorme rotzooi is achtergebleven. Wat rest is een pakketje plastic met een dun laagje blik. M., dit heb jij niet verdiend.

Maar ik heb ook een positieve noot voor je. Het was mooi weer, er was veel muziek en talloze jongeren hebben de moeite genomen om op diverse locaties in dit land (waaronder de Zuiderplas in Den Bosch) afscheid van je te nemen.

En nu sta ik voor jouw graf en lees die ene zin van die ene columnist.

Vrouwen bloot, M. Oraal dood.