Even in vogelvlucht

Het was echt zo’n dag met het perfecte weer en de perfecte omstandigheden. Gezellig naar het strand met mijn moeder. Eerst heerlijk geluncht bij die hippe strandtent en daarna languit op het warme zand met het geluid van de golven als achtergrondmuziek.

Een boek zat in de strandtas, maar die zou vast weer ongelezen mee terug gaan. Er is immers altijd genoeg te zien en te bepraten… Zo ook deze keer toen ik een grote wens van mij ter sprake bracht. De inhoudelijke details daarvan doen in dit verhaal niet terzake. Waar het om ging was dat ik plotseling een idee kreeg waarmee ik, zo dacht ik, m’n kansen op het laten uitkomen van de wens kon vergroten. Ik legde het creatieve plan vol enthousiasme aan mijn moeder uit waarna zij me met een schuin hoofd aankeek en vroeg: „Jij gelooft nog in sprookjes zeker?” Ik dacht kort na en antwoordde toen stellig: „Ja! Daar geloof ik in. Net zoals ik in wonderen geloof, want ik heb er zelf één meegemaakt…„ Mijn moeder weet dat dit laatste klopt. Ze was er bij, dus ze werd prompt stil en ik zag haar denken.

Brainstormen met mezelf

Ik sloot mijn ogen en genoot van de zon op mijn huid. Ondertussen brainstormde ik (in stilte dit keer) verder met mezelf over het idee. Ik schreef in m’n hoofd een concepttekst waarin ik de vraag van mijn moeder als sterke openingszin gebruikte. Briljant vond ik dat zelf! Even later ging m’n telefoon, het was een vriendin. Ik kon het niet laten om mijn gedachten ook met haar te delen en zij reageerde wel positief. We hingen op, ik ging weer liggen toen ik plotseling voelde hoe er iets met een ferme worp op mij gesmeten werd. Ik veerde omhoog maar zag alleen een vogel vliegen. „Getver!!!”, riep ik uit toen ik de dikke, vieze, hoop stront zag waarmee deze schijtlijster, vermomd als zeemeeuw, mij had bekogeld. M’n moeder zei lachend: „Dat brengt geluk!” Ik wist dat helemaal niet en zocht het op, nadat ik de vieze smurrie eerst van me af had gehaald, en las inderdaad dat dit beweerd wordt. Onmiddellijk legde ik de link met mijn wens, want die zat immers in mijn gedachten op het moment suprême. Instant voelde ik mij dolgelukkig en bleef dat verder de hele dag. Iedereen lachte me uit toen mijn moeder vertelde: „Imka was zo blij als een klein kind toen er een meeuw op haar poepte!” Laat ze maar lachen, ik ben misschien een vreemde vogel maar heb er lekker schijt aan! En binnenkort ben ik een geluksvogel. 🙂