Een bijzondere ontmoeting

De zomer heeft haar intrede gedaan. De honden hadden geen haast en sjokten achter mij aan. Iedere ochtend weer het vaste ritueel. Eten, wandelen en doen wat er gedaan moet worden.

Ik was alweer op de terugweg toen onze boomer Sunshine verderop midden op het pad ging liggen. Ze weigerde te komen en bleef maar turen. Het was net alsof ze ergens op lag te wachten.

Ik liep terug om te kijken wat er aan de hand was. Meestal doet ze dat alleen als ze een andere hond ziet. Maar er was niets te zien, behalve een mevrouw die langs liep en ‘Vrijheid, blijheid!’ riep. Maar Sunny schonk haar geen aandacht.

In de verte kwamen twee mensen aangewandeld en ik vroeg mij af wat er voor Sunny toch zo belangrijk kon zijn. Terwijl het stel langzaam dichterbij kwam, zag ik dat ze verdrietig waren. Sunny liep resoluut op ze af en liet zich knuffelen en aaien.  Ik liep terug en vertelde dat Sunny waarschijnlijk even kwam troosten en vroeg naar hun verdriet.

Foto van een hond

Op dat moment haalde de man zijn mobiel tevoorschijn en liet mij een foto zien van een hondje, dat als twee druppels water op onze Sunny leek. „We hebben ons hondje plotseling verloren kort geleden”, vertelde hij. „Het is heel verdrietig en dit is een afscheidswandeling.”

Sunny bleef ondertussen bij hen, leunde tegen de man, draaide zich vertederend op haar rug en bleef rustig liggen. Iets wat ze normaliter toch niet zo gauw doet. Meestal hangt ze de clown uit en is ze een spring in ‘t veld. Het stel vertelde dat ze onverwacht afscheid hadden moeten nemen. Dit was de laatste wandeling die ze met hun hond hadden gemaakt. Hoe ongelooflijk bijzonder was het dat Sunny dat van zo’n afstand aanvoelde.

Afscheid nemen

Het leek alsof ze het hondje kon zien en hen wilde vertellen dat het nog bij hen was en afscheid kwam nemen.

Toen het stel uiteindelijk weg liep, bleef ze aarzelen. Nog even liep ze een stukje achter hen aan. Maar ineens was het klaar en draaide ze zich om.

Wat een bijzonder wezen. Ze had daadwerkelijk wat te doen. Het is aan ons om open te staan voor de signalen dat een hond nooit zomaar iets doet, ook al zien wij het niet. Ze bracht troost en zonlicht en een glimlach tussen alle tranen door.