Vrijdagmiddag in kamer 202

Elke vrijdagmiddag belde ik aan bij kamer 202 in het bejaardenhuis. Eerst door een lange gang lopen en daarna, aan het eind van die gang, linksaf en dan nog tien pasjes en ik was er.

Ik bracht wat boodschappen uit de drogisterij van mijn ouders. Meestal dezelfde boodschappen. Een buisje Chefarine 4, een blikje Potter’s Linia en nog wat andere boodschappen die ik mij minder goed herinner.

Elke vrijdagmiddag belde ik aan bij kamer 202. Kamer 202 was een begrip. Daar mocht niemand naar binnen en het was de bedoeling dat de boodschappen in een kastje met een doorgeefluik werden gezet, waarna ze er door de bewoonster van kamer 202 van het bejaardenhuis van binnenuit werden uitgehaald, en tóch belde ik elke vrijdagmiddag aan. Want hoe zou de bewoonster anders weten dat de boodschappen in het kastje met het doorgeefluik waren gezet? Op een andere dan elke vrijdagmiddag stond de deur van kamer 202 een stukje open en tóch belde ik aan. Zomaar naar binnen lopen was geen optie volgens mij. De deur ging een stukje verder open en ik werd uitgenodigd om binnen te komen. De bewoonster vertelde mij hoe het was gekomen dat zij nooit met iemand persoonlijk contact had. De bewoonster had een zwaar leven gehad stelde ik vast, nadat zij honderduit tegen mij had gepraat. Later leerde ik over begrippen als trauma’s en dergelijke die mensen kunnen overhouden aan opgelopen schokkende ervaringen.

Ik ben een aantal jaren elke vrijdagmiddag op exact dezelfde tijd op bezoek geweest en wij praatten over onze gezamenlijke muzikale voorkeur en ik hoorde dat zij nog pianoles had gehad van Pierre Palla en we praatten over andere zaken des levens. Over interneringskampen en over de omstandigheden in die kampen. Ik had er geen weet van hoe erg dat allemaal was, tot het moment waarop ik elke vrijdagmiddag aanbelde bij kamer 202 in het bejaardenhuis. In kamer 202 heb ik veel geleerd. Ik heb veel geleerd over hoe mensen in hun leven beschadigd kunnen worden. Ik leerde in kamer 202 te luisteren naar de betekenis van het begrip vrijheid voor iemand die te lang anders gewend was geweest en ik bedacht pas veel later, dat luisteren wellicht heilzamer is geweest dan de werking van de inhoud van een buisje Chefarine 4, dan wel van een blikje Potter’s Linia of van de andere boodschappen die ik mij, nog steeds, minder goed herinner.