Vleeskleurige panty’s

„Nee, vleeskleurige panty’s mogen niet meer in de oude kleur worden verkocht. Discriminerend, zeggen ze. Maar toen ik zwarte panty’s ging verkopen als vleeskleurig, kreeg ik daar weer commentaar op.”

„Waarom?”

„Omdat sommige vrouwen van kleur bruine benen hebben. Toen heb ik de verpakking laten wijzigen en stond er op elk paar ‘vleeskleurig’.  Maar daar komen ze dan weer niet uit omdat ze de verschillen niet meer zagen in de ondoorzichtige duurzame verpakking.”

„Maar ze willen toch juist geen verschil? Kunt u anders niet gewoon witte, lichtbeige, zwarte en bruine panty’s verkopen?”

„De aanduiding ‘wit’ vinden de klanten die de oude vleeskleurige panty’s kochten dan weer niet goed: „Alsof wij blanke vrouwen altijd van die witte benen hebben”, hoor je dan weer. Nu zit ieder paar in een zwarte verpakking en alleen in de maat small – met het oog op stigmatisering van vrouwen met een maatje meer – met als opschrift: „Panty’s zijn slecht voor de gezondheid. Ze kunnen de bloedsomloop verstoren.” „Bij winderigheid kunt u uit uw sloffen schieten.”

„Weet u wat, laat maar, ik hoef al geen panty’s meer.”

„Dat dacht ik al.”

„Waarom?”

„U bent toch een man?!”

„U stigmatiseert!”

In de banketbakkerij op het Afrikanerplein bestel ik moorkoppen.

„Doe mij maar de jodenkoeken”, zegt een Joodse man naast me – ik kijk hem verbaasd aan…

„Hoe kan een koek mij nu kwetsen?”, zegt hij schouderophalend.

De Stichting Morekop zal haar naam toch moeten veranderen. Want liepen Van Kooten en De Bie – alias Koos Koets („jemig de pemig, mozes kriebel”) en Robbie Kerkhof – niet met een reusachtige moorkop te sjouwen om aandacht te vragen voor de oudere jongere met ‘more in de kop’? Koos ging er zelfs mee in de trein naar Den Haag om politici te spreken. Niemand luisterde er naar hem en hij verdween in de sluimerstand.

Koot zal zich ‘autobio’ moeten graven, vrees ik. In zijn bundel ‘Meer dan alle modermismen’ uit hij zijn liefde voor bluesmuziek: „We waren blank en veertien en we wilden negermuziek maken.” Hij spreekt zijn bewondering uit voor Louis Armstrong. Moet Kees nu ‘sorry’ zeggen, het stukje herschrijven als Nederlands beste satiricus ooit, die je een spiegel voorhoudt en niet alleen maar om in te lachen?

Sorry, meneer Van Kooten. Ik hoop niet dat ik nu slapende labradors wakker maak: zwart, bruin, blond of wit – het zijn allemaal lieve dieren.

De slagroom in mijn moorkop alias chocoladebol is doorgeslagen.