Verweggistan

Net wakker, 6.30 uur, zaterdagochtend, Pinksteren staat voor de deur. Ik geniet van een kop koffie, mijn lieve schat is de hondjes uitlaten en ik zit achter mijn Maccie om een beetje nieuws te lezen, Facebook af te struinen enzovoorts. Een doodnormale zaterdagochtend dus voor mij.

Geen opvallend nieuws of het moet het bericht zijn over het overlijden van Amerigo, het paard van Sinterklaas. Na het heengaan van zijn baasje (zie mijn blog daarover) is nu de laatste strohalm opgegeten door dit prachtige dier.

De klok van de basiliek slaat zven tellen en nog een riedel erachteraan. Mot dat nou op de zaterdagochtend? Wat een herrie, ik ben al wakker maar nu alle anderen wonend in het centrum van Hulst ook! Wat zal het ook.

Goed, waar maakt Nederland zich dan druk om op deze zaterdagochtend. De Belgische Rambo misschien? Het Eurovisie Songfestival? De versoepelingen van de coronamaatregelen? De crisis in het Midden-Oosten welke nooit ophoudt te bestaan? De bekerfinale? Ik weet het niet hoor.

Vorige week schreef ik een stukje, wellicht een idee om daar dan eens bij stil te staan? Heel even maar? Komt ie:

Verweggistan

Ik geniet al 64 jaar van een leven vol vrijheid, geen angsten, geen bevingen. De hoogste vorm van angst en beven zijn vlinders in de buik en de kriebels als ik als kind naar de tandarts moest bijvoorbeeld.

Zenuwen voor een proefwerk op school of nét voor een sollicitatiegesprek en wat te denken van het afrijden. Allemaal bekende angsten.

Later, ouder geworden (letterlijk en figuurlijk), toch wat meer angst en verantwoordelijkheid gekregen en genomen. Mijn twee jongens in hun eerste levensjaar, ik heb geslapen met één oor open. „Ademt ie nog?” Toch maar even kijken en constateren dat je vrees onterecht bleek. De heren waren voortreffelijke slapers als baby en nu nog!

Al met al kan ik constateren een vrij zorgeloos leven te leiden en dat stemt me blij. Zo zeg ik vaak: „Blij dat m’n wiegje hier heeft gestaan.”

Maar hoe anders is het in Verweggistan?

Eerst maar even dicht bij huis. De terreur. Aanslagen zijn er geweest in het korte verleden in bijvoorbeeld België (vliegveld Zaventem en het metrostation), nog maar vijf jaar geleden. De aanslag in Parijs (restaurant Bataclan), nog maar zes jaar geleden. De aanslag in Utrecht in de tram, twee jaar geleden. De wereld, althans onze wereld, de Westerse wereld staat dan gigantisch op zijn kop. En meer dan terecht hoor, laat dat vooral duidelijk zijn!

Ver van ons bed

Maar dan, wat verder weg van ons bed. Eén voorbeeld maar van de velen: Afghanistan, veertien dagen geleden een aanslag met een bom op een meisjesschool. Inmiddels meer dan zestig doden geteld, meisjes van tussen de 11 en 16 jaar. Gruwelijk verminkt. Dit raakt me, maar hoe raakt dit de Westerse wereld? Natuurlijk wordt er verslag van gedaan, wat artikelen in de meeste kranten zijn terug te vinden, foto’s op social media van vooral huilende nabestaanden op zanderige ondergrond.

Liggen wij daarvan wakker?

Dat zou wel moeten, maar ik vermoed dat bij velen het een Verweggistan-verhaal is. Het wordt gelezen, we slaan de bladzij om, we kijken er niet van op want het is al de zoveelste aanslag daaro.

Mij doet het wel zeer. Als ouder, als vader, als man van vrouw.

Zo vraag ik mij af wat de impact op ons zou zijn als zo’n aanslag in Amsterdam, Brussel, Parijs of Washington zou hebben plaatsgevonden. Vul het antwoord zelf maar in.

En daarom realiseer ik mij elke dag weer die vrijheid die ik mag genieten, zonder angst en beven. Juist omdat mijn wiegje hier heeft gestaan.

Geniet van je vrije weekend!