Strijdbaar en sterk

Wie strijdbaar is, is sterk. Dat is wat ik leer. Ik leer dat wanneer ik maar goed genoeg voor mezelf opkom, ik verder kom in het leven. Daarom strijd ik hard om mijn grenzen te bewaken.

Ik leer dat wanneer ik de uitdaging aanga, ik de finish haal. Daarom ren ik door wanneer ik eigenlijk niet meer kan. Ik leer dat ambities en doorzettingsvermogen je naar de top brengen. Daarom voel ik me zwak als ik het even niet meer weet.

Het lijkt een strijd die niet te winnen is. Een strijd met de wereld, maar vooral met mezelf. Zelfhulpboeken die me vertellen over geweldloze communicatie. Geweldloosheid richting jezelf en binnen je relaties. Bewustwording van je behoeftes en ze weten te uiten. Ik leer dat praten niet hetzelfde is als communiceren. Want bij communicatie horen zowel de zender als de ontvanger. Terwijl ik denk te luisteren, vorm ik in mijn hoofd een weerwoord.

Ik wil, de ander moet

Er zit een altijd onbevredigbare wens in mij. De wens om gezien, gewaardeerd en geaccepteerd te worden. Spreek ik deze uit, dan moet de ander handelen. Ik wil en de ander moet. Ik voel en de ander moet. De ander doet niet. Ik doorsta, accepteer en ga verder.  Ik maak mij slachtoffer van een omgeving die mij niet helpt. En daar lag het antwoord.

Ik ging in staking. Ik kon niet meer strijden in mijn relatie. Strijden tegen mijn werkgever. Strijden tegen de tranen van dat kind dat ik elke ochtend huilend op het schoolplein afzette. Strijden tegen tranen die van mij waren. Die strijd hield op en de kraan ging open. Ver open. Geen glas wijn om ze op te vangen, geen vriendin die ze kon drogen, geen afleiding van Tayler Swift who shakes them off. Ik liet mijn verdriet toe. Hoe harder ze stroomden, hoe dichter ik tot mezelf kwam. Een paar weggeduwde tranen en wellicht een goed gesprek die me leeggezogen, maakten plaats voor innerlijke kracht. Geen kracht om te strijden. Kracht om strijd te gaan vervangen door rust en vrede. Rust in mij. Vrede met mezelf.