Help! Mijn man is prutser!

Sinds jaar en dag ben ik overmatig geboeid door het geweldige programma Help! Mijn Man Is Klusser. Natuurlijk is John Williams niet verkeerd om naar te kijken, maar de hoofdrol gaat toch echt uit naar de gezinnen die zich hiervoor opgeven.

Je moet namelijk wel heel wanhopig zijn als je jouw vuile was zo buiten hangt. Of misschien heb je inmiddels het punt bereikt van ‘Erger kan het niet worden, laat me er dan maar in ieder geval een mooi huis aan overhouden’. Hoe dan ook, ik zit er wekelijks klaar voor en zelfs na al die jaren is het tenenkrommend om te zien dat er vrouwen zijn die zo afhankelijk zijn geworden van hun man…

De scenes zijn niet alleen triest, maar ook hilarisch. Meestal hebben man en vrouw nog jonge kinderen ook. John, verbaasde blik: „Maar waar is het plafond?” Vrouw: „Ja, dat moest er nog in, maar toen werd ik zwanger, verloor mijn man zijn baan en nu slapen we al twee jaar onder de sterrenhemel.„ John, bij een ander gezin: „Maar waar is de badkamer?” Dan wordt er enigszins beschaamd gewezen naar een beschimmelde wc pot ergens buiten. Waar de douche is en hoe de mensen zich hebben gewassen de afgelopen jaren, is het geheim van de chef. Als de bewuste ‘klusser’ in kwestie eindelijk zover is dat ie zijn handen uit de mouwen wil steken en een beetje heen en weer zwaait met zijn verfkwast, wordt hij vervolgens de hemel ingeprezen door vrouwlief alsof hij een 3-jarige is die voor het eerst de letter B zegt. Groen en geel erger ik me! En tegelijkertijd kan ik niet stoppen met kijken. Want waarom nemen deze vrouwen genoegen met zo’n situatie? Hoe begon dit? Stelde Klaas voor om een enorme bouwval te kopen toen Sabine met de heuglijke mededeling kwam dat ze zwanger was? En was Sabines reactie toen: „Wow, wat een goed plan! Ik kan zelf niet klussen, maar heb alle vertrouwen in jou, al heb je nog nooit een Ikeakast in elkaar gezet.” En toen het misliep, was vervolgens de enige oplossing John Williams inschakelen?

Focus op theorie

Ik heb al eens eerder geschreven dat ik vind dat ons onderwijs zich veel meer moet richten op sociale en praktijkgerichte vaardigheden, in plaats van alleen maar de focus te leggen op theorie. Hoe fijn zou het niet zijn als je op school leert hoe je een schilderij moet ophangen, een muur schildert, een kast in elkaar zet? Waarom is dit werk waar je een man voor nodig hebt? De vrouwen in Mijn Man Is Klusser, indien ernaar gevraagd, hebben nooit een goede reden paraat waarom ze zelf niets hebben ondernomen om de problemen op te lossen. Durven ze het niet? Kunnen ze het niet? Ik weet het niet. Ik weet wel dat als je wilt dat kennis en vaardigheden vergroot worden, je dit moet willen overdragen. En daar ontbreekt het nog wel eens aan.

‘Give a man a fish and he eats for a day, teach him how to fish and he’ll eat forever.’ Zomaar een regel uit een liedje van 80-ies hiphop band Arrested Development. Waarom zouden we kennis verloren laten gaan? Als je weet dat we allemaal maar tijdelijk op aarde zijn, is het dan niet onze plicht om alles wat we hebben opgedaan aan kennis en vaardigheden over te dragen aan anderen? Niet alleen aan onze kinderen, maar aan iedereen die het wil leren? En vooral aan vrouwen die accepteren dat ze jaren in een huis wonen zonder dak/vloer/badkamer, omdat hij geen tijd heeft en zij geen ruzie wil.

Hou het niet voor jezelf

We zijn allemaal wel ergens goed in! Deel je ervaringen. Laat mensen zien wat je kan en nodig ze uit mee te doen. Help mensen te schrijven. Leer ze praten over hun angsten en hoe ze die kunnen overwinnen. Deel een maaltijd, maar ook het recept en deel hoe je het aanpakt. Hou het niet voor jezelf omdat je denkt dat andere mensen jou dan niet meer nodig hebben. Mensen hebben altijd leermeesters of leerjuffen nodig.

En beste John Williams: je mag hier altijd je klusploeg naar toe sturen; mijn woning kan wel een opknapbeurt gebruiken. En als jullie mij leren hoe ik het zelf kan doen, kook ik een lekkere maaltijd en deel ik mijn recept. Lijkt me een goeie deal!