Gedraag je, want je bent moeder!

Na veertien weken met gekneusde ribben rondlopen, een bevalling die drie dagen duurde en een keizersnede om het af te maken, was er één ding dat ik wenste. Ik wilde mijn lijf terug en mij weer voelen als mezelf.

Vlak na die bevalling voelde ik mij een boskangoeroe vanwege de achtergebleven buidel, wat niet een heel vreemd fenomeen is, wanneer er vierenhalve kilo aan baby uitgesneden is.

Deze boskangoeroe evolueerde al snel in een melkkoe vanwege de hyperlactatie. Gelukkig raadde de arts deze beste koe van de stal aan, geregeld rond te banjeren in de asfaltweiland genaamd Groningen. Dat hielp een beetje in het mezelf weer mens voelen en na het volledig stoppen van de borstvoeding kon ik echt bezig mijn lichaam weer van mezelf te laten zijn.

Tijd is geweest

Vrij snel had ik mijn oude figuur terug. Om dit te vieren, ging ik zwemmen met mijn dochter en uiteraard in bikini. Het verbaasde me hoe snel de afkeurende blikken naar mij werden gericht, tijdens mijn bezoek aan het zwembad. Zonder dat er een woord viel, hoorde ik de gedachten roepen: „Jij bent moeder! Jouw tijd is geweest. Jij wil toch niet zo’n ordinaire MILF worden op zo’n jonge leeftijd?”

Dit voorbeeld gaat dan om uiterlijk, want doordat jij een kind hebt van iemand, is ‘de buit binnen’ en hoef jij jezelf zogenaamd niet te onderhouden, want jouw seksuele marktwaarde zou toch al stuk zijn vanwege dat kind.

Ik merkte op meer punten dat de ‘ik voor de bevalling’ niet mocht terugkomen. Opeens kwam ik in een rol terecht met allemaal ongeschreven regels, waar men vindt dat jouw leven ‘over is’, en jij wel wat ambitie mag hebben, maar vooral niet teveel.

Beetje feminisme

„Ja, goed dat jij werkt als moeder. Girlpower! Niet teveel opvang, want je moet wel verantwoordelijkheid nemen voor jouw kind, hè?” Hier zou een beetje feminisme wel op zijn plek zijn. Jij mag je als moeder goed in jouw vel voelen, sexy zijn, ambities hebben etc.

Zelfstandigheid door voldoende inkomen te genereren is ook verantwoordelijkheid nemen voor jouw kind. Waarom moet de ambitie van een moeder op een laag pitje, maar is het doodnormaal dat vaders doorgaan? Soms wel met een dadbod, maar hun leven gaat door, terwijl ik merk dat er verwacht wordt dat de levens van moeders stil mogen staan. In die tijd van stilstand moeten wij ook ‘girlbosses en powervrouwen’ zijn. Die woorden geven mij al jeuk en helemaal doordat je alles ‘niet teveel’ mag zijn. Wel een beetje voor de show, maar niet te, hè?