Een mindful-metro-momentje

Het is ergens in de middag als ik op het perron sta. Mijn metro wordt omgeroepen en diep in mijn gedachten verzonken stap ik samen met tien andere passagiers automatisch naar voren. Als ik niet zo aan het denken was over het verleden of de toekomst – en wat meer in het heden was geweest, was het me wellicht positief opgevallen dat iedereen aan een soort koord naar voren werd getrokken.

Ik loop met mijn medepassagiers aan het koord als zombies naar binnen. De een kijkt nog half op z’n mobiel, de ander (zoals ik) kijkt peinzend voor zich uit. We lopen allemaal naar links de coupé in. Als ik niet met mijn hoofd in het verleden zat, was het me wellicht opgevallen dat iedereen zigzagt om de palen en dat het op de maat van de muziek in mijn oortjes er best grappig uitziet.

Spreekwoordelijk koord

Aan het koord zigzag ik met mijn medezombies door de metro en zoeken we een plekje uit. Als ik niet met mijn hoofd in de toekomst zat, had ik wellicht de vertraging opgemerkt in onze pas door het optrekken van de metro, en hoe het spreekwoordelijke koord om onze middels werd strakgetrokken. Dan had ik gezien dat de wereld even vertraagde, iets wat tegenwoordig onwaarschijnlijk lijkt.

Ik pak uit automatisme mijn mobiel en bekijk zonder enig detail op te merken een filmpje. We naderen een nieuw station, ik zie van boven m’n scherm een zombie even kort uit zijn modus schieten en snel zijn spullen bij elkaar rapen – hij redt ‘t net om door de deur te glippen. Ik registreer het moment: zijn zombiemodus werd veroorzaakt door zijn gedachten aan toekomstige kwesties of verleden-problemen leidden hem af van het hier en nu.

Nieuwe zombies

Ik doe mijn mobiel weg. Nieuwe zombies komen binnen. Ik tel ze. Acht. Ze lopen alsof ze aan een koord zitten. Ik glimlach door die gedachte. Met hun ogen naar beneden gericht op hun mobieltjes, of hun ogen op oneindig, lopen ze naar links. Het valt me op dat ze zigzaggen langs de palen. Wat grappig.

De metro start morrend op en ik zie hoe iedereen iets trager loopt vanwege de kracht van de optrekkende metro. Wat lijkt de wereld ineens rustig zo.

Dan schrik ik op. Ik mis haast mijn stop. Maar dit keer niet door zombiegedrag, maar omdat ik leefde in het nu. Ik leefde even in een mindful-metro-momentje. En ik kan het iedereen aanraden.