Verstrooien

Op het frisgroene gras tekent zich langzaam een lichtgrijs hart af. Ik kijk om me heen, voel dat we niet alleen zijn.

Dit zijn dagen waarop onze zintuigen ontvankelijker zijn dan anders. Ik tuur tussen de rododendrons en bosschages of iemand meekijkt. Een windvlaag laat de rozen, anjers en zelfs foto’s op het veld eerbiedig buigen, een deel van het hart verheft zich van de aarde en waait over de haag, de wijde wereld in. Ik weet dat hij, opgegaan in het lover, met een beminnelijke lach toeziet hoe we de herinnering koesteren, in de as van zijn bestaan.