Luxemburg

Aan het begin van deze eeuw had ik een prille relatie die diende te worden getest op vakantie. Dus wij een weekend naar Luxemburg, land van bossen. Nou ok, twee soorten bossen dan. In het mooie bos regende het. Zo hard dat we de rits van het trekkerstentje nauwelijks omhoog kregen. De dame in kwestie was compleet gelukkig en las de Donald Duck. De heer des tentes wilde eten.

Hij rende tegen weer en wind naar de eerste de beste shoarmazaak van Diekirch, en zelfs die beproeving doorstond de voorheen onwillige gade. Als een kind zo blij at zij de geurige lekkernij op, terwijl het in de tent steeds vochtiger en warmer werd. Als klap op de vuurpijl wilde zij bij thuiskomst in Nederland dat ik bleef slapen.

Afbakbroodjes van de Aldi en het huwelijk van Alexander en Máxima op tv maakten voor mij de relatie compleet. Dat wil zeggen: ik wilde naar huis. Ik zou alleen nog terugkeren om het uit te maken. En zo geschiedde. Zij leek het stilzwijgend te accepteren; op de achtergrond speelde ‘A Horse With no Name’ van America.

Toen ik de volgende eerste werkdag thuiskwam was al de verf van mijn voordeur gekrast, met iets van huissleutels. De volgende dagen rinkelde de telefoon onophoudelijk. Totdat het stil werd. Echt uit maakte ik het pas twee maanden later. Zoals zo vaak met relaties die eindigen, verdienden beiden beter. Ik kwam nooit meer in Luxemburg.