Soms sneeuwt het in de lente

Het avontuurlijke van deze dag zit hem in het weer. De zon licht op tegen een knalblauwe lucht, de bloesembomen shinen, nog geen tien minuten later wandel ik in een sneeuwstorm.

Op weg naar de Lekdijk zit een meerkoet op een hoopje riet midden in de vijver. De wind wiegt hem heen en weer.

Vanaf de dijk zie ik dat het water in de uiterwaarden een halve meter hoger staat, een fractie stroomt over het slingerpad richting de rivier. Snel doe ik mijn capuchon op. De schapen lopen door elkaar in het gras tegen de dijk, de hagel klettert op hun vacht. Ze geven geen krimp, toch lijken ze al geschoren. Sinds een week zijn ze er weer, terug van weggeweest. Gisteren lagen ze zij aan zij, kont aan kont, als een grote beige vlek in het groene gras. Er loopt een handje vol kauwen, eentje staat fier op de rug van een schaap.

Ondergedompeld

‘Geen enkele klacht’, meldde oma Suze monter over de tweede inenting die ze onlangs kreeg, terwijl ze al het heerlijks op tafel zette voor onze paasbrunch, ‘dus er zal wel water in gezeten hebben’. Zoon, twaalf, gekleed in voetbaltenue, genoot van zijn broodje met ei. Hij vertelde oma over het strandje in Tull en ‘t Waal, waar hij vorige week nog was met zomerse temperaturen. Hij had zich zelfs ondergedompeld. Al was dit heel kort geweest.

Boogbrug

Ik wandel langs de verschillende (zeil)bootjes aan de aanlegsteiger. Prompt stopt het met hagelen. Onder de boogbrug komt een boot aan varen. De kleuren van de containers lichten fel op in de zon. De boogbrug zal november dit jaar worden verwijderd, las ik in het plaatselijke Sufferdje. Ik denk hem vast weg, vraag me af hoelang het zal duren eer ik hier aan gewend ben.

Met stijve vingers van de kou pak ik mijn telefoon, kijk op mijn stappenteller. Hij staat nog op pauze, mijn stappen tot nu toe zijn niet mee geteld. ‘Nog 4.7 kilometer om je reis ‘bedwing Olympus’ te voltooien’. Ik keer om, stap door, natte vlokken dwarrelen in mijn gezicht.