De schaduwzijde van de regenboog

Een tijdje geleden liet een goede vriend van me een bericht op Instagram zien waarin een lesbische jonge vrouw een tirade voerde tegen biseksualiteit. 

In het bericht stond dat biseksuelen zich niet met de LHBTI-gemeenschap zouden mogen identificeren, er niet voor zouden durven uitkomen dat ze eigenlijk homoseksueel zijn om zo discriminatie te ontduiken. Verder betoog ze dat biseksuelen zich niet zouden mogen scharen onder de trotse „andere” LHBTI’ers op de Pride.

Walging

Met behoorlijke walging las ik dit bericht en ik kon me moeilijk voorstellen hoe iemand, die zelf tot een gediscrimineerde groep behoort, een onderverdeling binnen haar groep op haar beurt een nóg minder geaccepteerd gevoel geeft.

Maar na behoorlijk wat mensen te hebben gesproken werd me al snel duidelijk dat dit binnen de LHBTI-gemeenschap een redelijk groot probleem is.

Laat ik, voordat ik verder schrijf, voorop stellen dat ik dit zelf ook een moeilijk onderwerp vind. Decennialang moest de LHBTI-gemeenschap strijden voor gelijke rechten en acceptatie en zelfs anno 2021 is de volledige acceptatie – helaas – nog redelijk ver weg.

Maar het zelf moeilijk hebben betekent natuurlijk niet dat je ineens een vrijbrief krijgt om andere mensen, die je niet in je eigen straatje vindt passen, op dit soort discriminerende wijzen de maat mag nemen.

Vanuit de slachtofferrol wordt de agressor geboren

Zelf heb ik altijd een behoorlijke antipathie gehad tegenover de slachtofferrol. Of dit nou om geaardheid, gender, religie of etniciteit gaat. 

Als liberaal geloof ik erin dat ieder het heft in eigen handen dient te nemen om zichzelf zo sterk mogelijk te maken in deze moeilijke wereld en, waar nodig, van de staat, instanties of andere collectieve instellingen de nodige steun kan verwerven om zich sterk te maken tegen verscheidene vormen van discriminatie.

In de slachtofferrol kruipen levert op korte termijn misschien sympathie op, maar op de lange termijn leidt het al snel tot de verkeerde soort steun, waaruit vervolgens een machtscomplex ontstaat. Dit zag ik ook terug bij het meisje van de Instagrampost.

Subgroep

Binnen haar eigen, niet volledig geaccepteerde, groep vond ze een subgroep waar ze zélf weinig begrip voor heeft, omdat deze volgens haar de aandacht van háár problemen zou afleiden. En zo bracht ze een subdivisie van LHBTI-discriminatie aan het licht.

Ik kan er pagina’s over volschrijven, maar ik heb nu eenmaal een limiet, maar tóch vind ik het jammer dat weer eens sterk naar voren komt hoe macht werkt en hoe simpel het is om een subgroep onder je te plaatsen.