Smartwatch

Vanmorgen kwam ik binnen op ons kantoor en meteen stak een van mijn collega’s haar arm omhoog. „Moet je nou eens kijken wat ik van Joris heb gekregen”, kwetterde ze vrolijk.

Ik keek met een dichtgeknepen oog en zag dat het een horloge was van het type ‘smartwatch’. „Hij kan dingen dat geloof je niet”, vervolgde ze. „En dit was de duurste maar ja, dan heb je ook wat. Ik vroeg haar wat je dan had en eerlijk, ik stond er toch van te kijken. Je kon er je ademhaling mee checken en je hartslag. Er zat een stappenteller in, een calorieteller en nog een aantal tellers. En je kon zien wie jou zit te appen. Haar lach stierf op haar gezicht toen ik zei dat een soortgelijke smartwatch bij de Kruimelkruier 4 euro kost. „Zit er ook infrarood op de camera?”, vroeg ik door. Ze schudde bedroefd. „Nee.” „Heeft het ook een sensor voor magnetische velden? Inductie-indicator? Nee?? Hm… Kan het gps retourneren? Dat je niet ineens in de Gobi-woestijn staat volgens het display.”

Polsbandje is het beste

Haar hoofd hing steeds lager. Ze deed het ook af en rolde het opzij. Ik liep er op af en pakte het tussen duim en wijsvinger alsof het een vies insect was. „Weet je wat het is Greetje, deze dingen moet je ook nog eens tweemaal per dag aan de oplader hangen en schudden als de stappenteller blijft steken. Het meest functionele vind ik zelf eigenlijk het polsbandje anders rolt het als een lor van je arm”, het ding met een klapje in haar pennenbak deponerend. Ze huilde. Om haar wat op te fleuren stroopte ik m’n mouw op en zei: „Kijk dit zijn de echte”, het klokje van de kruimelkruier showend. Ze liep naar het raam en wierp haar smartwatch naar buiten.