Mentale gezondheid vs lichamelijke gezondheid

„Is het kindje gezond?” Eén van de eerste vragen bij de geboorte van een kind. Ik vraag dat eigenlijk nooit. Het gaat mij erom of het kindje gelukkig is, al kun je dat op dat moment misschien niet echt meten. Lichamelijke gezondheid en gelukkig zijn gaan niet per se hand in hand.

Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof wel dat lichamelijke gezondheid bijdraagt aan de mentale gezondheid en dat lichamelijk ongezond zijn kan bijdragen aan mentaal ongezond zijn. Maar hoe vaak krijg jij de vraag hoe het op mentaal vlak met je gaat? En als iemand vraagt hoe het met je gaat, voel je dan de ruimte om echt eerlijk te zijn als het mentaal niet oké met je gaat?

Te gefocust

Los van het taboe dat heerst op psychische ziekten is het ook de kijk hierop. Naar mijn mening is de zorg te gefocust op de lichamelijke gezondheid. Als er in het ziekenhuis een anamnese wordt afgenomen en er wordt gevraagd of je gezond bent, dan weet ik dat ik ‘ja’ kan zeggen omdat er lichamelijke gezondheid bedoeld wordt. Maar eigenlijk moet ik ‘nee’ zeggen want mentaal voel ik me niet gezond.

Een duidelijk en recent voorbeeld is COVID-19. Los van het feit hoeveel mensen er zijn overleden aan uitgestelde onderzoeken en behandelingen voor lichamelijke aandoeningen, is de mentale gezondheid niet echt meegenomen in het beleid. Weer wordt duidelijk hoe groot het verschil tussen het belang van lichamelijke en mentale gezondheid is. Alles opzij voor de lichamelijke gezondheid. Hoeveel mensen worden daar wel niet ongelukkig van en worden psychisch ziek?

Ik vraag het mezelf zo vaak af. Waarom is lichamelijke gezondheid zo veel belangrijker? Ik heb dat nooit zo gezien, maar ik weet dat ik daarin in de minderheid ben. Ik maak me hier oprecht zorgen over.

Psychisch een wrak

Ik ben nu 23 jaar. Op mijn 9^e ontstonden de eerste verschijnselen van anorexia, dat tot mijn 17^e een onderdeel van mijn leven is geweest. Die anorexia is in die zin wel interessant als je het lichamelijke deel en het mentale deel loskoppelt. In het ziekenhuis werd de sondevoeding aangekoppeld, elke dag bloed geprikt, de hartbewaking aangesloten en oplappen maar. Toen mijn hartslag, bloed en gewicht weer redelijk oké waren ging ik ‘opgelapt’ naar huis. Lichamelijk uit de gevarenzone, psychisch een wrak. Een behandeling voor het mentale deel heb ik nooit gehad.

Immens lange wachtlijsten in de psychiatrie, complexe problemen en een té eenzijdige visie. Wanneer gaat hier verandering in komen?

Ziek is ziek, ook als het tussen je oren zit (letterlijk).