Lesgeven op het vmbo – deel 2

Wat is lesgeven toch een mooi beroep en dat meen ik oprecht. Wat is het fijn om de leerlingen bij de hand te kunnen pakken. Ze te helpen, ze te zien, ze te begeleiden.

Mijn eerste week live les geven, in de huidige tijd, zit erop. Getwijfeld heb ik of ik mijn draai kon vinden op 1,5 meter afstand. Waarom niet gewoon weggaan, stoppen, de handdoek in de ring gooien, vluchten en niet meer achterom kijken? Gedachtes die me kort beziggehouden hebben. Boos en gefrustreerd was ik op de huidige tijd. Totdat ik besefte dat juist ik, op dit moment, verschil kan gaan maken.

Moed gevonden

Weer een nieuwe les begon. Dit keer besloot ik om niet bij de deuropening te gaan staan, maar midden in het lokaal. Om mijn leerlingen te laten weten dat ze welkom zijn en dat we alle ruimte in het lokaal samen delen. Ieder uniek en geliefd. Mijn mondkapje bleef af, desinfectie in de kast en daar stond ik, de moed gevonden en mezelf herpakt. Stralend en in mijn eigen kracht.

Het was weer de eerste les na de pauze, maar de leerlingen leken sip, niet happy. Ze mochten binnen geen pauze houden. Ze worden geacht, tijdens de pauzes, buiten hun feestje te bouwen. Er staat namelijk wel al, op het plein, een heuse tent voor ze klaar. Het wordt anders te druk in school. Hun aanwezigheid kan namelijk heel gevaarlijk zijn en voor besmetting zorgen. De ruimte binnen school is te klein om de 1,5 meter te kunnen handhaven. Ik zag dat ze aangeslagen waren en iets wat stilletjes op hun plek gingen zitten. Zucht, het doet me veel om dat te zien. Om een kind zo te zien.

Roer omgegooid

Gedrag van ouders en volwassen volgen, omdat dat is hoe het hoort. Omdat zij hun stem nog niet gevonden hebben. Ik scande de klas, welke maar de helft van het originele aantal is. Er zouden anders te veel leerlingen in het lokaal zijn. Twaalf telde ik er, de andere helft heeft een tussenuur. Op dat moment besloot ik om het roer om te gooien. In plaats van te beginnen met de lesstof, wat ik eigenlijk van plan was, begon ik het hele gebeuren open te gooien. Bespreekbaar te maken en misschien wel vanaf mijn plek wat moed in te praten en liefde uit te delen.

Een mooi gesprek kwam op gang en ik zag wat veranderen. We begonnen vervolgens de les. Verwonderd, als ik per ongeluk even iets te dichtbij stond omdat ik iets wilde uitleggen of liet zien. Bijna geschrokken als ik even een schouderklopje gaf. Gewoon omdat ik voelde dat een leerling dit nodig had. Langzaam begon ik de focus om te draaien, gewoon mezelf te zijn. Niet meer op mijn tenen te lopen, niet op andermans tenen te trappen, maar mijn eigen dans te doen binnen mijn 1,5 meter.