Flowerboy

Velen van ons zijn er bekend mee: het Vpro-flowerboy type. Je weet wel, die jongens die weten wat ‘echte muziek’ is en meisjes graag willen bijleren over hun muzieksmaak.

Want als je maar één album van Tame Impala luistert, ben je geen echte fan, nee nee, dan ben je een poser. En hou je van films? Ha! Ken je dan wel deze Bulgaarse klassieker uit 1960? Nee? Pff… „Ik had hogere verwachtingen.” Met dit type kreeg ik te maken op een date die ik eind oktober had. Tijdens het praten via de datingapp kwam hij sympathiek over. Hij droeg zwarte nagellak en wilde graag op Harry Styles lijken en ja, dan heb je mij al snel ingepalmd, evenals menig 20-jarige vrouw.

Movie-connoisseur

We raken aan de praat en ik noem ergens tussen neus en lippen door dat ik filmwetenschappen studeer. Hij is gelijk van de kaart: „Wow, fantastisch! Ik noem mezelf graag een movie-connoisseur”. Ik had kortstondig binnensmondse braakneigingen maar praatte verder, want wie wéét heb ik te maken met een uitzondering op de flowerboy- regel! Het bleek dat hij redelijk wat van films af wist, tot mijn verbazing. Ik was dan ook redelijk enthousiast over onze date.

We hadden afgesproken bij een skateparkje (we zijn immers indie en underground) waar hij klaarstond met zijn skateboard in zijn ene hand en een joint in zijn andere (ik ben redelijk teleurgesteld in mijn type jongens, zucht…). Het begon, moet ik zeggen, best wel gezellig. Hij vertelde dat hij was opgegroeid in Zuid-Afrika en naar Utrecht was gegaan om hier de corona-tijd te overleven door in een willekeurig restaurantje te werken en tussendoor te skaten en te blowen. Dat laatste zei hij niet letterlijk, maar we weten allemaal dat dat wel het geval was. We raakten aan de praat over van alles en nog wat. Zo kwam ik erachter dat hij bijzonder veel van astrologie wist en kon raden aan mijn ‘vibe’ dat ik een weegschaal was (voor de astrologie-kenners: hij was een schorpioen… ouch).

Betrapt

Natuurlijk hadden we het ook over films! Want ja, daar begon onze bonding. Ik vertelde over regisseurs die ik erg liefhad en dat ik het waardeer als een filmmaker echt een sfeer en een eigen ‘wereldje’ creëert. Hij zei dat hij dat begreep en ik noemde als voorbeeld Moonrise Kingdom. Hij zei dat hij de titel herkende en het werk van David Lynch altijd al waardeerde. Ik keek hem vreemd aan. Hoe kan je die vergelijking maken? „Bedoel je Wes Anderson?” Hoe flowerboy mijn uitspraak ook was, het voelde fijn om hem terecht te wijzen. Ben ik dan gezakt tot hetzelfde level? Hij leek zich betrapt te voelen: alsof hij zichzelf de titel movie–connoisseur niet meer waard vond. Even later noemde hij een film die hij ooit een keer had gezien (ik weet oprecht de titel niet meer, ik denk dat ik op dit punt van de avond levensmoe was geworden) waarvan hij duidelijk verwachtte dat ik hem ook kende. Toen ik zei dat dit niet het geval was, keek hij me stomverbaasd aan. Alsof zijn hipsterhartje uit zijn lijf werd gerukt, schreeuwde hij vervolgens uit: „Ik dacht dat jij filmwetenschappen studeerde!”

Een date met Vpro-flowerboy is het niet waard, meiden. Of jongens. Of mensen. Zeker niet als hij zichzelf een movie-connoisseur noemt. Wees op je hoede.