Dear ‘Paul’

Beste Paul, 104 bent u geworden. Wat een leeftijd. Zoals er wordt gezegd, bent u de oudste veteraan die er is. Vliegtuigen, bommen, wapens, veel militairen en de geur van verbrande mensen; dit is de Tweede Wereldoorlog in Ypenburg 10 mei 1940, de oorlog waarin u heeft gevochten.

Ik ben u daar erg dankbaar voor. U bent een ‘opmerkelijke’ veteraan, omdat u zelf al aangaf dat u niet heeft geschoten. Als reden gaf u dat u geen onderscheid kon maken tussen vriend en vijand. U leert ons dat als je iets goeds doet, je er niet over op hoeft te scheppen. U geeft ons allemaal mee dat eerlijkheid belangrijk is. Deze eerlijkheid verliest ons van de angst.

Ondanks dat u geen militaire ambities had, heeft u toch uw plicht vervuld. U heeft het verschil gemaakt. Niet opgeven en blijven geloven is wat u ons heeft meegegeven, want de sterkste mensen zijn degenen die niet opgeven, ook niet als het moeilijk wordt.

Tijdens de dag van 10 mei heeft u niet alleen Den Haag beschermd, maar heel Nederland.

Vrijheid

Dankzij u weten we wat vrijheid is, hoewel we het deze coronatijd momenteel niet zo ervaren, want deze coronatijd is anders dan we gewend zijn; in deze tijd ontbreekt er een stukje vrijheid, die we dankzij u normaal wel kenden. Onze vrijheid is onze eigen weg bepalen, eigen keuzes maken en het gevoel hebben dat we er aan toe doen.

U bent een voorbeeld voor andere mensen. „Wees jezelf en haal voldoening uit je werk”, dat is uw motto; dit bent u, zo zie ik u en zo bewonder ik u. Ik spreek voor iedereen als ik zeg dat u uw taak heeft volbracht.

U vertelt dat u zich die dag herinnert als de dag van gisteren. Iets wat u uw hele leven meedraagt, daarom zijn we u sinds die dag voor altijd dankbaar, ook in de toekomst.