Alwetend eenogig monster

En opeens had je het. Dat kastje met dat stelsel van lenzen en die beroemde drukknop, dat werd je trouwe metgezel. Ervoor en erachter.

Je werd er beroemd mee, verdiende er duizenden euro’s mee. Duizenden jongeren zouden niets liever willen dan in jouw schoenen staan. Tot aan dat ene moment. Toen bleek dat kastje een eenogig monster. Een alwetend eenogig monster zelfs, want die camera was verbonden met het internet.

Er was iets gebeurd. Over dat iets ga ik het nu niet hebben, daar is al genoeg over geschreven. Je hebt immers zelf verteld dat je spijt hebt. Dat begrijp ik. Het is ook niet niks, je hele carrière naar de k-l-jeweetwel. Er is echter wel iets anders wat ik even kwijt moet. En dat is dat het 12-jarige slachtoffer wel degelijk recht heeft op die 17.000 euro handje-contantje. Ik zal het proberen uit te leggen. Proberen, want wat ik nu ga schrijven, is voor mij emotioneel erg heftig.

Worst met noten

Wellicht heb je de film Austin Powers: The Spy Who Shagged Me gezien. In deze film verplaatst de schurk zich in een ruimteschip dat de vorm heeft van een… ja, wat eigenlijk? Ik kan het, na alles wat er met mij is gebeurd, nog steeds niet expliciet noemen. Een worst met noten? Nee, een eenogig monster.

Goed, dat is maar film, nu de realiteit. Het mannelijke geslachtsorgaan als eenogig monster. Dat klopt vrij aardig. Moeilijk kunnen plassen, pijn in het genitale gebied, onverwachte wondjes op of rond de penis. Het zijn allemaal mogelijke signalen voor groter (of zelfs monsterlijk) lichamelijk ongerief op latere leeftijd, zoals teelbalkanker. Dus ja, je bent vrij om te vinden dat een piemel niet kan zien (en die jongen die piemel dus ook niet kan laten zien), maar die piemel heeft wel een vooruitziende blik. Nogal een prestatie voor een monster dat het met één oog moet doen.

Het raakt mij diep

Ik ben niet in de positie om je te dwingen tot dingen die je liever niet doet. Ik schrijf alleen maar een gevoel van me af. Omdat ik vier jaar terug mijn eenogig monster heb moeten laten onderzoeken op mogelijke teelbalkanker. Omdat het verhaal over een kind, wiens onschuld is vermoord door het alwetende monster genaamd internet, mij diep raakt. Omdat het inmiddels aseksueel geworden kind in mij huilt. Omdat de kinderlijke onschuld in mij al op 6-jarige leeftijd bruut is vermoord. Omdat mij in 1976 in de eerste klas van de basisschool al wijs werd gemaakt dat ik mijn piemel kon laten zien.