Mijn CV is halfvol

Toen ik jong was, keerde ik regelmatig stenen om. Ik was mateloos gefascineerd door alle diertjes in de krochten van de aarde.

Ook toen al voelde ik mij regelmatig een buitenstaander, een gefabriceerde autist met een helikopterbrevet. Schriften vol gedichten schreef ik, die ik eens in de zoveel tijd kwijtraakte of maakte. Mijn andere specialiteit was wel duidelijk zichtbaar, mensen aan het huilen maken.

Standaard kwaad

Wanneer de juf mij, al dan niet terecht, bekritiseerde bijvoorbeeld. Dan wist ik haar woorden zo te draaien dat zij zich uiteindelijk doodongelukkig voelde. Dat vond ik niet zielig, die plek was mijn basis.

Vanwege een goed stel hersens en onze vertroetelstaat duurde het dertig jaar voordat ik toe moest geven dat ik een probleem had. Het is een steen die ik niet graag omdraai, maar je hebt mijn leven gered, Diane, en daarvoor ben ik je eeuwig dankbaar.

Nu, meer dan 10 jaar later, dacht ik dat ik beter was, tot afgelopen maandag. Het tegenovergestelde bleek tijdens mijn nieuwe, oude baan waarbij ik vragen naar de zee zou dragen voor een wooncorporatie.

Na een tenenkrommende training van een week, mocht ik eindelijk zelf bellen. Dankzij een goed ict-systeem en onze vertroetelstaat wist ik mijn klanten behoorlijk te helpen, maar totaal niet volgens de regels en maniertjes die mijn ervaren meeluisteraar (K.) zich eigen had gemaakt.

Een paar gesprekken later

In de buitenspiegel van mijn helikopter zag ik hoe zij zich opwond, terwijl ik de ene na de andere klant op ludieke wijze om mijn vingers wond. Na mijn vijfde gesprek barste de bom.

K. suggereerde dat het mij allemaal niet boeide. Alleen met haar ogen hoor. Letterlijk vroeg ze alleen maar hoe ik het zelf vond gaan. Ietwat geïrriteerd zei ik „ik hoop dat jij nu ter plekke verschrompelt en één wordt met de aarde”. Wat zij hoorde was: „Volgens mij was ik fantastisch, maar ik geloof dat jij wat aantekeningen hebt gemaakt?”

Als geadopteerde uit het buitenland heb ik veel tijd doorgebracht in de krochten van onze aarde. Zo was ik een tijdje dakloos, krijg ik regelmatig een uitkering en noemde ik, tot nog toe, alles waar ik geld voor kreeg een K-baantje.

Nieuwswaarde

Mijn adoptie was netjes geregeld, en ik ben daar ook niet per se tegen. Mijn verstoorde hechting werd alleen een ziekelijke onzekerheid die zich uit in allerlei onhandige manieren en maniertjes. Daarom stond ik een paar K.(rokodillen)tranen na de evaluatie van mijn eerste ochtend bellen, ineens weer op straat.

Letterlijk 2 uur later kreeg ik een mailtje van iemand bij een bekende krant. Hij had zich vermaakt met mijn aanmelding voor een stage daar en vroeg naar mijn beschikbaarheid.

Mijn sollicitatie was een grappige opsomming van de dingen waarin ik had gefaald, een baksteen in het gezicht van alles waar een normale sollicitatie om vraagt, maar hij had hem omgedraaid.