Houvast

Leren los te laten. Een mooie zinsnede, en in deze moeilijke tijd voor velen een belangrijke les die we blijkbaar moeten leren.

Maar wat laten we dan precies los? En wat leren we dan eigenlijk? Dat wat ons verdriet doet te negeren, of juist de les die ons kan leren om met verdriet en verlies om te gaan, en de betekenis daarvan?

Ik zou ‘leren om los te laten’ liever zien als leren om op een andere manier vast te houden van wat en wie je dierbaar is. Eenvoudigweg loslaten betekent het laten gaan – als dit al mogelijk is – van iets of iemand waarvan je denkt dat het je niets meer oplevert, omdat het op dat moment pijn en verdriet veroorzaakt in je leven. Waarmee je het kind met het badwater weggooit. Hetgeen weinig zegt over zowel het badwater als het kind, en juist meer over jouw vermogen om om te gaan met de betekenis van het verlies en de pijn die zij op dat moment bij jou teweegbrengen.

Wat er echt toe doet

Is een gevoel van verlies en pijn niet inherent aan de dingen, mensen, die echt van belang zijn, die jou vooral iets leren over wat er echt toe doet in je leven? Het simpelweg loslaten en laten gaan daarvan, kan betekenen dat je juist iets wezenlijks laat gaan. Een teken dat je, uit angst voor pijn en verdriet, juist datgene laat gaan wat er misschien echt toe doet in je leven. Ik denk dat de zin van ons innerlijk leven bestaat uit het juist niet loslaten van hetgeen pijn en verdriet veroorzaakt, maar het doorleven, doorvoelen en het koesteren ervan. Leren om juist niet los te laten, leert ons om op een andere manier vast te houden van wat er echt toe doet.