Elfstaydentocht

Op de dag dat ik dit schrijf, geeft de buienradar voor de derde achtereenvolgende dag in de ochtend helemaal bovenin een rood vakje. Dat betekent zoveel als: geniet nu maar van de warmte, want warmer dan nu gaat het de rest van de dag niet meer worden.

Anders gezegd: de temperatuur is bezig aan een schijnbaar onstuitbare val naar beneden. Op zondag waren de gevolgen al te merken: er reden geen treinen en vrijwel geen bussen. Niet dat ze veel zin zouden hebben gehad; het hele land was in een avondklockdown. Behalve dan die zondagmiddag toen volgens mij een schaalmodel 1:10 van Winterberg naar ons land is overgewaaid. En omdat de kabelbanen uiteraard te zwaar waren voor de Siberische storm, bood een boer met de trekker uitkomst.

Inmiddels is er uitzicht op een koudegolf. Na de sneeuw is het nu tijd voor ijs. Met koek-en-zopie. Het echte schaatsen. Niks rondjes 29 seconden in een bubbel, maar een rondje van 200 kilometer in de openlucht. Met stempelposten in plaats van tussensprints. Een echte massastart. Niks bonkende housebeats, maar Bonke-Bonke-Bonkevaart. De Tocht der Tochten. De Elfstedentocht. Geen alternatieve, maar een echte. Hoofddorp kan de pot op; heel de wereld van New York en Rio tot Tokyo en Sydney zal weer weten in welk land hoofddorp Bartlehiem ligt.

Koek-en-zopie van eigen fornuis

Maar helaas, dat virus. De tocht der tochten zal weer die koude noordooster zijn die onder de deuropening mijn kamer inwaait. De massa verstart. Bij gebrek aan restaurants de magen vullen met zoep-en-kokie van het eigen fornuis. En we gaan stompelpesten, wat dat ook moge zijn. De Elfstaydentocht.

Ik heb nog zitten denken. Als dat virus ons werkelijk iedere keer te slim af is, zoals de media beweren, dan is dat virus vast ook wel ook zo verstandig om niet zonder kleren aan naar buiten te gaan. Aan de andere kant heb ik ook nog nooit een coronavirus gezien met een winterjack aan. Misschien vindt Co en de familie Rona dat schaatsen stiekem wel leuk. En zitten ze stiekem achter de tv te genieten hoe een heel land een volksfeest beleeft, omdat we 24 jaar na dato een Elfstedentocht beleven zoals die bedoeld is.

Maar ja, ik heb nu wel het gevoel dat mijn gedachten een scheve schaats zitten te rijden. En ik wil uiteraard niet op mijn geweten hebben dat de zorgsector in een wak is gelopen. Zeker niet omdat het hard neerkomen is na het vallen op glad ijs.