De waarzegster

Twee vrienden staan voor de deur van de waarzegster. De vrouw met de magische krachten woont in Den Haag. Ze proberen bij haar naar binnen te kijken, maar ze heeft meer gordijnen dan ramen. Een opgerolde stapel reclamefolders steekt uit haar brievenbus.

Ze zijn helemaal komen lopen vanuit Amsterdam want ja, er is verder toch niks te doen op dit ogenblik.

„Bel jij maar aan, lieve vriend.” „Nee, we zijn hier voor jou. Ik wil dat jij aanbelt.”

In de hal ruikt het naar hond en in de huiskamer ruikt het naar sigaretten. Op een rommelig aanrecht likt een te dikke kat zijn staart schoon.

„Wie van jullie is er ziek?”

Ziet u de ziekte?

„Ik ben de zieke. Mijn arts zegt dat ik nog maar drie maanden te leven heb, maar hij, die gast daar, mijn beste vriend, gelooft mijn arts niet en daarom zijn we hier. Ziet u dat ik ziek ben? Voelt u de kanker uw huis binnenlopen?”

„Dat zal ik jullie straks vertellen”, zegt de waarzegster, terwijl ze druk haar handen over elkaar wrijft, alsof ze haar krachten probeert op te laden.

Het geluid van een waterkoker die zichzelf uit klikt klinkt op de achtergrond.

„Wie wil er thee? Ik heb alle soorten thee in huis, behalve gewone thee. Zelf drink ik de laatste tijd twee liter aardbeienthee per dag.”

„Is dat goed voor uw waarzeggende krachten?”, vraagt de vriend die nog gezond is.

„Nee, ik vind het gewoon lekker.”

Ze pakt haar mooiste setje kaarten uit de bovenste la van de drankkast en vraagt aan de zieke vriend of hij bang is voor de dood.

„Nee, ik ben niet bang voor de dood, maar ik hoef ook niet met haar te trouwen of zo.”

„Denk je dat de dood vrouwelijk is?”

„Ik hoop het, mevrouw.”

„En ben je bang voor het leven?”

Achteruitkijkspiegel

„Ik weet het niet, maar als je hoort dat je snel zal sterven, verandert het hele leven in feite in een achteruitkijkspiegel. In films zie je altijd dat mensen juist enorm opleven als de dood hun op de hielen zit.

Ik merk daar geen klote van. Ik wil niet parachutespringen of naar de Chinese muur gaan om een selfie te maken.

Ik hoef niet met dolfijnen te zwemmen of een zielige brief aan Pamela Anderson schrijven in de hoop dat zij morgen voor mijn deur staat met alleen lingerie en dat zij al mijn stoutste dromen uit laat komen.

Het enige wat ik wil en het enige wat ik kan doen, is terugkijken. Ik wil nu niet opeens overdreven gaan leven. Dat zou als verraad aanvoelen naar mijn vroeger.

„Niet schrikken hoor, maar ik denk niet dat je stervende bent”, zegt de waarzegster.

„Waarom doet u dit?”, zegt de zieke vriend vol ongeloof.

„Ik zie veel kleinkinderen in je toekomst. Heb je een grote tuin? En ik zie een bruiloft op Sardinië met het mooiste meisje van Nederland.”

„Stop! Ik geloof u niet!”

„Je hebt nog tot 2087. Ik voel het. Je hebt nog tot oktober 2087.”

De zieke vriend staat op en rent de deur uit. Hij voelt zich raar. Woedend, maar ook gelukkig. Zo snel heeft zijn hart in maanden niet geklopt.

De nog gezonde vriend staat op en legt twee briefjes van 50 op de koffietafel.

„Bedankt, mevrouw. Ik denk dat het heeft gewerkt. En hier heeft u, zoals afgesproken, 50 euro voor het waarzeggen en 50 euro extra voor het vertellen van de allermooiste leugens.”