Clichés

Ik heb altijd een moeilijke band gehad met familie, en mij altijd gek genoeg meer thuis bij ‘vreemden’ gevoeld. Familie kun je niet kiezen, vrienden wel. Nu is mijn familie niet slecht, ik kom uit een gebroken gezin, en misschien nog meer gebroken door de vechtscheiding die plaats vond toen ik 3 jaar was, en zo’n beetje werd afgerond toen ik 8 was.

Ik heb nooit een last voor mijn moeder willen zijn. En begon mijzelf weg te cijferen toen ik jong was. Door meerdere omstandigheden moest ik vroeg volwassen worden. Niet alleen de scheiding, maar ook een aangeboren afweerstoornis zorgde voor een bepaalde druk. Met mijn broer heb ik altijd een haat/liefde-verhouding gehad. Dat is onveranderd gebleven.

Betere vader

En nu ik volwassen ben, komen er dingen op je pad. Nu verkeer ik zelf in een scheiding, ben ik mezelf deels verloren, probeer ik een betere vader te worden voor mijn dochter, dan mijn vader voor mij was. Ik probeer een goede band te onderhouden met de moeder van mijn kind. En zie ik veel om mij heen gebeuren. Ik zie meningen die gevormd worden, conclusies die getrokken worden.

Ik ben een jaar geleden in de diepste put gevallen die ik me kon indenken. Nu ben ik op weg naar boven, en wat mij daarbij heeft geholpen zijn onwijs lieve vrienden, mensen die mij een sleutel van hun huis hebben gegeven, vrienden die mij aansporen tot sporten, sociaal contact (tot hoe ver mogelijk).

Alle clichés kloppen

Ik ben achter enorm veel dingen gekomen. En alle clichés kloppen, geld maakt niet gelukkig, mensen die je zien en je onvoorwaardelijk steunen, zijn onbetaalbaar. In het nu leven levert meer op dan maar altijd naar de toekomst te kijken. Jezelf openstellen, ook al kunnen mensen je kwetsen is noodzakelijk. Je weet nooit wie jou gaat kwetsen, maar dat maakt niet uit, het gaat erom wat jezelf doet. Niet wat iemand jou wellicht, misschien, ooit kan aandoen. En het grootste cliché dat achter elke wolk, hoe donker die ook is, de zon schijnt, is zeker waar.