Waar zijn de ouders?!

Naar aanleiding van de huidige rellen in Nederland en daaruit voorvloeiende plaatsvervangende schaamte in de samenleving, gêne van burgemeesters, mist voor mij de belangrijkste vraag: Waar zijn de ouders?!

Een vraag die gevoelig ligt, hetgeen dat mogelijk verklaart waarom deze tot dusver uit de weg is gegaan. Ook een vraag die zeker relevant is. Dusdanig zelfs dat dit bij wet is vastgelegd (artikel 1:47 van het Burgerlijk Wetboek). Uiteraard betekent dit niet dat ouders volledig aansprakelijk dienen te worden gehouden voor de wetsovertredingen van hun kinderen. Echter kun je je wel afvragen waar ouders mogelijk steken hebben laten vallen en wat hun rol is in het oppakken van de draad om in ieder geval te pogen dit te herstellen.

Het verbaal niet af kunnen

Binnen de psychologie is het bekend dat kinderen het gedrag van hun ouders vanaf jonge leeftijd imiteren, met name van de ouder waarmee het kind zich het meest identificeert. Onder dit gedrag valt ook emotieregulatie. In mijn jeugd heb ik geleerd dat iedere vorm van fysiek geweld een teken is dat je het verbaal niet af kunt. Als je boos, verdrietig of angstig bent, als je de wens hebt dat er iets verandert, je je onrechtvaardig behandeld voelt, kun je dit kenbaar maken door het uit te spreken. Kleine kinderen (lees: peuters) vinden dit met name lastig. Zij missen de woordenschat om hun wensen uit te spreken en kunnen hier ondersteuning van ouders bij gebruiken. Ouders die hen leren hun behoeften te herkennen en te benoemen. Ouders die hen leren dat slaan, met spullen gooien en driftig schreeuwen niet het gewenste effect heeft. Kinderen zijn inherent nieuwsgierig en willen dit graag leren. Zo vragen kinderen ook om begrensd te worden. Zij hopen in hun ontdekkingstocht van de wereld van hun omgeving mee te krijgen wat wel en niet goed is.

Besef van de wereld

Ouders zijn primair verantwoordelijk voor hun kinderen en natuurlijk komt er een eind aan deze verantwoordelijkheid. Ik mis echter de verantwoordelijk daar waar deze zeker niet misplaatst is. Ik mis ouders die hun kinderen hebben geleerd hoe ze met emoties kunnen omgaan. Die voor zichzelf kunnen zorgen zonder van zichzelf het centrale focuspunt te maken. Ik mis pubers die tegendraads zijn, maar ook weten dat er grenzen zijn aan hun destructiviteit. Enig besef hebben van de wereld om zich heen. Ik mis volwassenen die begrijpen dat je nu eenmaal niet alles kunt hebben wat je wilt en dat er geen groot complot erop gericht is om jou van alles af te nemen.

Ouders, stuur je kinderen niet het bos in. Leer ze wat nodig is om niet alleen met zichzelf, maar bovenal ook met anderen om te gaan. Maak er fijne mensen van, al is het maar voor je eigen profijt.