Samen Sterk!

Ik heb onze premier vaak horen zeggen dat we samen sterk moeten staan en dat vind ik ook! Echter zie ik de verdeeldheid en dualiteit toenemen in een tijd waar we elkaar zouden moeten omarmen.

Ik zie mensen die ruzie maken omwille van een mening gebaseerd op ieders wetenschappelijke ‘feiten’. Ik betrap mezelf er ook op tot ik teruggefloten word door mijn bewustzijn of naasten en bereid ben te luisteren naar deze ‘spiegels’ van de natuur. Ik zie mensen die elkaar proberen te overtuigen van gelijk, rellen die ontstaan en groeperingen die opstaan om gehoord te worden. Ja en nee tegenover elkaar. Rijk en arm. Rijker en armer. Angst versus vertrouwen. Zwart of wit bij gebrek aan kleur. Polarisatie voortvloeiend uit paradigma’s. Een wereld ver van meer-dimensionaliteit. Ik zie ook mensen die hun hart laten spreken in tijden van crisis. Mensen die vanuit de kern van hun wezen anderen bijstaan waar nodig. Niet meegaan in het tumult, maar blijven voelen en in contact blijven met die ander met maar één doel: mensen helpen en liefdevol verbinden omdat ze geloven in een betere wereld. De wereld van gedeelde smart is halve smart. Onze ware helden!
Het luisteren en voelen lijkt soms verdwenen. Wat zegt iemand nu echt? Wat zit er achter een schreeuw van paniek of een roep om aandacht? Wat heeft iemand nodig? M.a.w. waar gaat het nu echt om?

Solidariteit in hetzelfde schuitje

Waar ik in de eerste golf solidariteit zag omdat we in hetzelfde schuitje zaten omdat we bang waren voor het onbekende, zie ik nu de verdeeldheid toenemen. Mensen die het beter hebben, nog steeds goed hebben en mensen die er aan onderdoor gaan.

Mensen zonder mondkapjes op die nagekeken worden in de supermarkt zonder het gesprek met ze aan te gaan. Oordelen en veroordelen in plaatsen van herkennen en erkennen. ‘First understand to be understood’, zei Covey ooit. Als we ervan uit zouden gaan dat elk mens gezien wil worden, zichzelf wil zijn en erbij wil horen, om tot zelfontplooiing en samen sterk te komen zoals de Maslow piramide onderschrijft, geeft dat aan dat we elkaar nodig hebben. Dat mensen die alleen zijn, gezien, gehoord en geholpen worden. Dat deze mensen, groepen of samenlevingen zoals derde wereld landen het gevoel hebben onderdeel te zijn van een groter geheel en niet als uitschot van een groepsmaatschappij of wereld worden gezien.  Dan pas voelt men zich als een vis in het water als micro-organismen vrij verbonden in een grote zee van overvloed. Dan kan iemand zichzelf zijn. Dan spreek je van verbondenheid en samen sterk. Zelfs in tijden van crisis.

Zwaarste schouders

Is dat niet het doel van goede zorg; dat mensen mee kunnen blijven doen?

Is samen sterk niet dat de zwaarste schouders helpen om de zwakkere te ondersteunen? Dat doen we in deze coronacrisis wel met betrekking tot de zorg. Daar helpen de sterken met een goed immuunsysteem de kwetsbare doelgroep door ons aan de maatregelen te houden.

Het zou prachtig zijn als de supermarkten (Ahold, Unilever) of de online markt zoals bol.com en Amazon en de farmaceuten, de grote jongens die geprofiteerd hebben in deze crisis op zouden staan om de kwetsbare zzp-ers of bedrijven te helpen.

Zoekt de natuur niet naar een evenwicht?
Waar we aan de ene kant samen zorgen en er alles aan doen om het zorgsysteem niet te overbelasten en willen voorkomen dat mensen doodgaan, we aan de andere kant zorgen dat bedrijven in zwaar weer niet over de kop gaan of sterven en failliet gaan. Waarom niet de rekening delen met elkaar? Wat willen we onze kinderen van de toekomst meegeven? Survival of the fittest of zorgen voor elkaar en de natuur in de breedste zin van het woord? Want wij zijn de natuur!

We hebben het over de doden die alleen sterven. Laten we het ook hebben over de winkelier, de kruidenier op de hoek, die zijn bedrijf ten onder ziet gaan en zich daardoor alleen voelt staan ten opzichte van de grotere massa. Voor beiden is een plek aan de tafel. Zit daar niet de balans en de oplossing om zowel het zorgsysteem overeind te houden en de economie in stand houden?

Balans en oplossing

Qua zorg doen we dat wel, maar als het om economie gaat zie ik dat niet terug.

Zit daar niet de balans en de oplossing om zowel het zorgsysteem overeind te houden en de economie in stand houden.
Want als we de boel een beetje zouden verdelen is er dan niet genoeg voor iedereen? Als je jezelf in de spiegel kijkt wil je dan meer en meer en meer terwijl je weet dat dit minder en minder en minder betekent aan de andere kant van de spiegel. Of kies je voor een beetje minder en daardoor minder verdeeldheid zodat je gelukkig samen kan zijn met anderen en er genoeg is voor iedereen! Pas als we bereid zijn deze verantwoordelijk te nemen en samen te delen staan we dan niet echt Samen Sterk….