Coronatest

Over de betrouwbaarheid van coronatesten lees je een hoop (on)zinnigs. Maar nergens lees je hoe het is om zo’n test te ondergaan. Tot nu dan, want zelf heb ik de test al tweemaal gehad.

Eerst toen mijn stem zo zwoel klonk dat KPN spontaan € 0,80 per minuut rekende als je mij belde. Later nogmaals toen ik zoveel hoestte dat de gemeente kwam controleren of ik een dierenasiel was begonnen. Gelukkig kon ik steeds de volgende dag al terecht. Dat was mooi, want er was een tijd dat je nog makkelijker aan concertkaartjes voor Adele kon komen dan aan een testsafspraak.

Testen in frietkot

In steden heb je een soort McTest: een teststraat waar je naartoe rijdt en dan in je eigen auto getest wordt. In ons dorp staat meer een soort frietkot: een bus van de GGD waar je zelf naartoe moet lopen. Dat is een soort walk of shame, waarbij mensen je onderweg aankijken alsof ze je vorige week nog een broodje vleermuis zagen eten. Tegen mensen die ik tegenkwam zei ik dat ik voor een baarmoederhalsuitstrijkje ging. Ik heb de indruk dat niet iedereen dat geloofde.

In de bus kan je, na het laten zien van je ID (of je vervalste bromfietscertificaat als je onder de 16 bent) gaan zitten voor de test. De eerste werd bij mij afgenomen door een lieftallige studente. De gevreesde rager in de neus bleek erg mee te vallen. De spatel achterin de keel vond ik zelfs vervelender. De tweede werd afgenomen door een stoere gast. ‘Ga maar zitten tjap’, zei hij tegen mij en duwde de rager met mach 3 in mijn neus. En vervolgens dezelfde rager in mijn mond. ‘Ey, moet dat geen schone rager zijn?’, jammerde ik. ‘Laat mij het werk doen, vriend’, reageerde hij. Ik was op dat moment vooral blij dat een rectale afname niet ook onderdeel van de test is.

Onopvallend kijken

En dan volgt nog de walk of shame terug. De eerste keer probeerde ik anoniem te blijven door een mondkapje op te doen. Maar dan val je juist op, tenzij je door het winkelcentrum loopt of tussen een groep Chinese toeristen gaat staan (beide wordt momenteel ontmoedigd door de overheid). De tweede keer besloot ik zo onopvallend mogelijk te kijken. Wat niet lukte, omdat ik door het gevoel in mijn neus keek alsof ik een hele bol wasabi had ingeslikt.

Weer thuis krijg je dan nog de periode van tientallen keren per dag obsessief inloggen voor de uitslag. Je wacht dan in feite op het oordeel in een maximaal 48 uur durende rechtszaak, waarin wordt bepaald of er een straf van 10 dagen huisarrest wordt opgelegd. Mijn uitslag was twee keer negatief. Die houd ik mooi voor het gezicht van mijn vriendin als ze weer zeurt dat ik positiever moet zijn.

Laten we, naast voor zorgmedewerkers,  ook eens applaudisseren voor de helden die het systeem laten werken door zich te laten testen bij klachten. Al is het in dit geval een held op sokken.