Big Bother

Oscar van Schijndel
Oscar van Schijndel 12 jan 2021, 
Waarschijnlijk omdat ik, zoals dat in onze provincie genoemd wordt, “enigst kind” ben. Ik heb geen broers of zussen. Ik heb dus ook geen grote broer. Ik heb dus weinig tot niets met Big Brother. Hooguit met het onzichtbare alwetende fenomeen uit George Orwell’s bestseller 1984.
 
Ooit was Big Brother grensverleggende tv. Het format van gewone mensen met gewone gedragingen die 24 uur per dag door de camera werden geobserveerd, ging de hele wereld over. Dat was nog in een tijd dat phones wel mobile waren maar nog niet smart. Van YouTube en Twitter had nog niemand gehoord.

Sociaal exhibitionisme

 We zijn nu ruim twintig jaar verder en zo ongeveer elk huis in ons land is omgetoverd in een Big Brotherhuis. In elke kamer staan camera’s waarmee vrijwillig sociaal exhibitionisme wordt bedreven. En het gaat al lang niet meer alleen maar om (mooi) uiterlijk en de geheimen daarachter, maar ook en vooral om eigen meningen en zelfs eigen feiten. Afkomstig van op het oog gewone mensen met gewone gedragingen. Als er geen licht-fascistische trekjes achter zaten, zou ik dit alles nog onder de noemer “camp” (flauwekul) kunnen scharen.
 
Raar eigenlijk, dat steeds meer democratieën worden weggezet als een door een onzichtbare alwetende Big Brother geregeerde dictatuur. Nog vreemder: zij die dit beweren, schreeuwen het hardst om een dictatuur, namelijk eentje waarin zij het voor het zeggen hebben. Afwijkende meningen worden immers niet gerespecteerd.

Meer dan woorden

 Inmiddels blijft het niet meer bij woorden. De bestorming van het Capitool in Washington D.C. Sentimenten die uit B.C. lijken te stammen. De zwarte scenario’s van keizer Nero die een stad verbrandde. De eerder genoemde camp blijkt Camp te zijn. En iets met een Pools dorpje dat ooit als Oswieçim bekend stond. De toorn in de media is gericht op dat shirt en die gebruikte hashtag. Of misschien op de persoon die het shirt draagt.
 
Ondertussen lijken we te vergeten waarom die persoon dat shirt draagt. En denken we de oorlog te kunnen winnen door één persoon uit dat vijandelijke leger sociaal monddood te maken. Iets in mij zegt dat we dit al eens eerder hebben meegemaakt. Iets met minstens 80 miljoen doden. Dat mijn vader op dat moment nog niet eens geboren was, wil niet zeggen dat het niet is gebeurd. Een erg zorgwekkende ontwikkeling, lijkt me. Of zoals dat in Brexitland heet: Big Bother.

Ben je een goede schrijver?

Stuur jouw column in Hoe werkt de lezerscolumn?