Zomaar een geloof

Terwijl ik met een doekje de vetlaag van de tafel, lampen en stoelen wegveeg, kruipt het éne kind snel achter zijn laptop en het andere achter schaar en papier. We hebben het heerlijk avondje één dag eerder ingeluid met een gourmet en de kinderen nemen het maken van een gedicht en surprise tot slot toch nog heel serieus. Een uur later kunnen we het avondje vervolgen.

Ik had mijn dochter getrokken dit jaar en had toen bedacht om een kussen als surprise te maken. Zij is een avondmens, die heerlijk kan (uit)slapen en in de ochtend niet wakker te krijgen is, maar af en toe heeft ze een onrustig hoofd en kan ze pas slapen als ik naast haar lig. ‘Een kussen om je onrust mee te sussen’ moest het dus worden.

Mijn plan leek eenvoudig te realiseren, want in de trapkast lagen nog genoeg afgedankte, witte ondershirts die ik als basis kon gebruiken. Gewoon het gedeelte met de nekpartij en mouwen van het T-shirt knippen, boven en onder aan elkaar naaien, rustgevende woorden erop schrijven en vullen met watten en het cadeau.

De realisatie was iets weerbarstiger. De omtrek van een mannenromp (keer twee) handmatig dichtnaaien is best een klus als je er niet handig in bent en niet de geschikte naald in huis hebt. Gelukkig is in de naam van de Sint alles geoorloofd en dus was ik blij met het resulterende kussen dat eerder een trapeze-achtige dan rechthoekige vorm had.

Het schrijven van een gedicht gaat mij gemakkelijk af en dus kocht ik nog iets lekkers zodat ik ook nog een gedicht voor mijn zoon kon schrijven. Ik vind het leuk om uit naam van Sinterklaas beladen onderwerpen te benoemen, zonder dat er een woedeaanval volgt. Het is de ideale manier om humor met een serieuze boodschap te combineren.

Kortom, eigenlijk was ik al voldaan voordat het heerlijk avondje was begonnen en gezien de opmerkingen bleek dat voor de rest van het gezin ook zo te zijn.

“Ik vind dat ik er op het laatste moment toch iets heel leuks van heb gemaakt.”

”Die grappige regel in dat gedicht kwam ineens bij mij op.”

“De beste ideeën heb ik altijd op het laatste moment.”

Ik vraag me af wat een ieder bijblijft: hetgeen ze kregen of hetgeen ze schonken. Het maakt ook helemaal niet uit; iedereen was blij en toen mijn 15-jarige aan het einde van de avond zei dat het gezellig was geweest kon ik heel even geloven dat het er in dit huishouden altijd zo harmonieus aan toe gaat. Maar net als bij het bestaan van Sinterklaas zal het helaas een kwestie van tijd zijn, eer ik van dit geloof val.