WAT EEN K***LAND

Zopas, in mijn Appie, had ik zo’n typisch links-rechts-coronamomentje met een Marokkaanse oma. Ik begon te lachen en zij deed mij na. Ik heb alleen brood, kaas* en vitaminepillen gehaald, omdat ik momenteel even leef van een uitkering. Daar wil ik je trouwens nog voor bedanken, nette belastingbetaler.

Gelukkig begin ik in januari al met iets nieuws. Van mijn veel te stoere vriendin mag ik er geen verkleinwoord achter zetten, maar in feite wordt mijn baan niets anders dan vragen naar de zee dragen voor een woningcorporatie.

Ok, dat is misschien wat overdreven. Werken op een helpdesk is meer dan dweilen met openstaande kraan. Als je goed luistert, en dat doe ik vaak, kun je zaken soms echt blijvend beter maken. En, anders dan het nieuws je misschien doet geloven, worden de meeste problemen van ons landje aangepakt voordat het water aan de lippen staat.

Vaste voornemens

Binnenkort ga ik één van haar essentiële organisaties dus nóg sterker maken. Toch voelt het rond de jaarwisseling vaak alsof ik meer uit mijn leven had moeten halen. Ik ben bijvoorbeeld een begenadigd schrijver en ik ken soortgenoten met minder kwaliteiten die dáár hun boodschappen van kunnen betalen.

Bij het herlezen van mijn column gingen mijn wangen alweer omhoog. Ik besefte me dat (online) schrijven, en af en toe sporten, het enige is dat ik echt nodig heb. Ik heb namelijk standaard veel fijne vrienden, familie, de keuze uit 3000 soorten kaas en stromend water. Als ik hiernaast zo nu en dan een vreemde kan laten glimlachen, wordt ook 2021 vast weer een fantastisch jaar.