Slowdown

Sorry, vanavond zit ik in slowdown.

Afgelopen weekend gold er wederom een weekend lockdown in Porto en vele andere steden in Portugal. Voor het vierde weekend op rij gold vanaf één uur ‘s middags een burgerlijke plicht om binnen te blijven. Winkels zijn gesloten en de straten zijn leeg. Een beetje spookachtig is het. De Portugezen houden zich geweldig aan de regels: bij een aangekondige lockdown vanaf één uur blijft iedereen netjes vanaf half drie binnen. Stiekem glip ik einde middag toch even naar buiten om de verlaten stad te bewandelen. Ik waan me in een science-fiction film waarin de rest van de mensheid is ondergedoken of opgegeten door buitenaardse wezens. Vervelend, maar ik vind de rust wel even lekker.

Het semi-lockdown ritme bevalt me. ‘s Ochtends vroeg uitvliegen en rond de middag terug in je beschermende cocon. Even terug naar jezelf of hoe je het wenst te noemen. En het beste: niemand klaagt. Geen appjes of telefoontjes van vrienden in een poging me toch naar het feest te praten dat er niet is. Ik ben er dol op hoor. Maar heel af en toe heb ik stiekem gewoon even geen zin. Al vaker nam ik me dan ook voor het weekend eens rustig aan te doen, zonder succes. Gezelligheid en sociale druk winnen het doorgaans van het aanvankelijke gebrek aan zin of energie. Daarbij ben ik ook nog eens hyper-gevoelig voor de eeuwenoude argumenten ‘je bent maar één keer jong’ en ‘saaie lul!!’

Alom geaccepteerd

Maar dat was allemaal pre-COVID. De COVID-maatregelen vormen een motief van andere orde. Een motief dat zo vanzelfsprekend en alom geaccepteerd is dat je het niet eens hoeft toe te lichten. Een goede reden om er eens niet op uit te gaan, eens niets te doen. Een rechtvaardiging naar de buitenwereld, maar meer nog naar mezelf. Om te vertragen. Slowdown zou ik het dan ook liever noemen. Niet te lang hoor, gewoon een middag, een avond, misschien een weekend, niksen. En dan vooral zonder het misplaatste gevoel dit te moeten rechtvaardigen naar jezelf en de buitenwereld. Er is bovendien toch geen donder te doen momenteel.

Wel jammer dat daar dan een epidemie voor nodig is. Het zou niet nodig moeten zijn. Ik hoop dat ik mezelf ook na deze toestand zo nu en dan een slowdown gun. Dat ik even langs de weg mag parkeren om op te nemen waar ik nu weer naartoe gejaagd ben. Dat ik even een hele saaie lul mag lijken, om er de volgende dag gewoon weer fris bij te staan. En vooral dat er niet weer een epidemie voor nodig is.