Midweekcrisis

Sinds mijn fietsongeluk (eigen schuld) en daaropvolgende knieoperatie moet ik mezelf regelmatig oppeppen om de hort op te gaan. Vanwege, je weet wel, werd het geen boksen, maar een rondje Sloterplas.

Vanuit mijn kamer uitkijkend over het water hinkte ik op twee gedachten. Mentaal voelde ik me matig, maar mijn benen waren fit met zelfs een vleugje Maradona.

Ook tijdens mijn warming-up, opboksend tegen de kille wind, bleef de twijfel. Zou ik snel beginnen of rustig aan doen? Wilde ik de kans lopen dat het schip zou stranden? Of koos ik voor saai en de zekerheid dat ik het einde zou halen.

Gepieker

Het echte rennen begon richting Zuid-Oost, dus werd de keuze voor mij gemaakt. Als miljoenen joelende fans joeg de wind mij over het asfalt. Mijn gepieker veranderde in een dagdroom, mijn looppas in een legendarische dribbel. Ik passeerde tegenstanders alsof ze er niet stonden en bleef doorgaan, onvermoeibaar.

Bij het keerpunt werd alles anders. Richting Noord veranderde ik van Maradona op het WK in Ricardo Kishna als invaller bij ADO Den Haag. Laatstgenoemd voormalig supertalent had, dankzij knieën van tempex en een opvoedkundig gebrekkige basis, maar heel even in de voetbalfanhemel gestaan. Zweven werd zwoegen en net als Ricardo kreeg ik visioenen dat ik het niet zou halen.

In mijn hoofd ging ik van de basis naar de bank, via de tribune achter de geraniums. Ik doorleefde alle fasen van de ontwenning van de eindeloze aandacht. Ik begon te proesten, raakte buiten adem. Ik ging vooruit als wetswijzigingen pre-corona.

Wakkere nachtmerrie

In die dagmerrie dwaalden mijn gedachten terug naar Diego. Had hij het echt veel beter voor elkaar? Volgens hen die het konden weten, was hij de laatste tijd (weer) depressief en is hij in zijn eentje doodgegaan. Ricardo daarentegen huilde afgelopen weekend van blijdschap na het laatste fluitsignaal. ADO speelde gelijk, hij had nauwelijks een bal geraakt, maar hij was gelukkig omdat hij weer had meegedaan.

Zonder dat ik het doorhad, was ik weer harder gaan lopen. Het laatste stuk sprintte ik zelfs nog achter een elektrisch rijdende bejaarde aan. Fit blijven bleek weer eens de beste therapie en natuurlijk moest ik er vol voor gaan. Je hoeft geen legende te worden om je hemels te voelen. Winnen van een dinsdagdip doe je ook niet zomaar.